Mundua drama hutsa da. Badirudi gizateriak autosuntsiketaren bidea hartu duela, eta ezer gutxi dagoela horren kontra egiteko. Agian horregatik, idazten ditugun artikulu eta iritzi guztiak serio eta tristeak dira. Goibeltasun geruza batek blaitzen ditu guztiak, eta ezkortasunez betetzen zaigu burua.

Hein batean normala ere bada, gure egoera halakoa izanda. Baina ez genuke umore pixka bat gehiago erabili beharko? Ironia nonahi txertatu beharko genuke, baina ez bakarrik satira politiko-soziala egiteko.

Era berean, antzeko zerbait ere gertatzen da kultura arloan. Mursegok Eusnob kantan ondo definitu zituen intelektualak: denak gauza serioak egiten, kontu inportanteak, kultura gai serioa eta garrantzitsua delako.

Nik, ostera, barrea ere behar dut. Horregatik aldarrikatzen dut ganberrotasuna, gangarrarena egitea, zoroen moduan algaraka jarduteko, barruko penak libratzeko.

Fribolitatea ere eskatzen dut. Apur bat, sikiera, aipatu dudan mundu terrible honi aurre egin ahal izateko, asaskatzeko. Noizean behin hauxe egitea beharrezkoa dut: burua erantzi; fribolitatean murgildu; eta atzera ere, egurastutakoan, burua jarri eta jantzi, aurrera egin ahal izateko. Euskaraz, jakina. Mesedez.