Soldataren eta lanaren eremuko genero arrakalaren ebidentziak nolabaiteko presentzia mediatikoa eta soziala lortu du azkenaldian. INEren arabera (Espainiako Estatistika Institutua) aldi baterako kontratuen ia hiru laurdenak emakumeek betetzen dute Espainiako Estatuan. Halaber, iturri horrek emandako datuek erakusten dute 2014an Nafarroan soldatapeko emakumeek gizonek baino %30 gutxiago irabazten zutela eta Hegoaldeko gainerako lurraldeetan %24 gutxiago. Aldiz, pobreziaren arloko genero arrakala bistakoa den arren neurtzeko zailtasunak daude. Pobreziak emakume aurpegia du, baina hori egiaztatzea ez da lan erraza.

Pobreziaren estatistiken arloan genero perspektiba oso gutxi landu izan da. Estatistika ere gizonen eremua den heinean ez da harrigarria pobreziaren neurrietan genero profila ezkutuan izatea. Emakumeek soldata zein pentsio apalenak edo langabezia tasa garaienak dituzte Espainiako Estatuan, baina pobreziaren arrisku indize ofiziala antzekoa da gizon zein emakumeentzat. Halere, datu ofizialak eta errealitatea ez datoz bat. Estatistiketan etxeko eremua eraikitzeko moduan dago amarrua. Erakunde gehienek batez bestekoak aintzat hartuta eraikitzen dituzte familia estatistikak. Baina, familia batean berezko sarrerarik ez duenak zaila du sarrerak modu ekitatiboan eskuratzea. Gainera, etxeko lanen eta denboraren banaketa desberdintasunean oinarrituta egiten da, batik bat generoa eta adinari dagokionean.

Horrela, emakume eta gizonen diru sarrerak bereizten direnean emakumeen egoera okerra bistaratu egiten da. Ez da ohikoa, baina, adibidez, Bartzelonako Udalaren Ikerketa eta Analisi Sozialaren aldizkariak bide hori erabili du. Azterketa horretan erakusten da Katalunian emakumeen pobreziaren arrisku indizea %50 inguruan kokatzen dela eta gizonena aldiz, %24an.
Pobreziaren arloan genero arrakala ezkutuan uzten duen beste arrazoi bat pobreziaren neurria bera da. Izan ere, pobrezia neurtzeko diru irizpidea bakarrik kontuan hartu ohi da estatistika ofizialetan, pobreziak izaera multidimentsionala duela ahaztuta. Txirotasun egoerak aztertzeko errentaren zenbatekoa ez ezik ezinbestekoa da ondoko faktoreak ere aintzat hartzea: aberastasuna eta ez soilik errenta, kontsumorako aukerak, lan intentsitate apala eta langabeziaren eragina, desberdintasun indizeak edo politika publikoek zein zerbitzu publikoek zaurgarritasunaren aurrean eskaintzen duten babesa.

Are gehiago, oso predikamendu eskasa duten arren, denboraren gaineko autonomia eta eskuragarritasuna ere giltzarriak dira txirotasunaren ikuspegi integrala eraikitzeko. Horregatik, hitz egiten da denboraren pobreziaz gaur egungo gizarte oparoetan. Denboraren txirotasunak erakusten du pertsona batzuk bere lana –ordaindua izan ala ez–, ikasketak edo beste oinarrizko zeregin batzuk egin ondoren ez dutela denbora nahikorik, adibidez, deskantsurako edo aisialdirako. Egoera horrek ahalbidetzen du genero desberdintasunen arloko etxeko egoeren azalpena, bestela oso diagnostiko zaila duena. Halaber, denboraren pobreziak zainketa lanak eta bestelako lanen arteko bateragarritasunaz informazioa eskaintzen du. Finean, bere rol anitzak tarteko emakumeak agortze sozialaren arriskuaren aurrean noiz egon daitezkeen detektatzen laguntzen du denboraren pobreziaren kontzeptuak ere.

Horrenbestez, argi dago genero ikuspegia era oso mugatuan barneratzen dela estatistika ofizialen eta analisi ekonomiko zein sozialen eraikuntzan. Eta aipatutako gabezia honek emakumeen pobreziaren errealitate gordinagoa ezkutuan uzten du.