Artikuluan ukitzen dudan gaiak, aitortu behar dut, hari ugari duela eta nire iritzia ez dela aditu batena. Agertzeaz jardun nahi dut, pertsonok agertzeko dugun beharraz. Hasteko, uste dut, naturala den jokabidea dela. Tamainan, gure “egoa” eta ziurtasun beharra elikatzen ditu. Barne munduarentzat erreparatzailea den errekonozimendu pertsonalaren orbitan koka daiteke. Neronek ere, beste batzuen artean, motibazio hori senti dezaket, esate baterako, Argian artikulu hau idazterakoan. Jakina, irakurlearen aldetik jasotzen ditudan inputak positiboak badira behintzat. Baina agertzeko beharrizanaren eskala zabala da. Mutur batean egongo litzateke pertsona orok sentitzen duen premia “natural” hori, eta beste muturrean, nabarmenkeria agertuko litzaiguke; hau da, bere burua nabarmendu ezik hil egiten den pertsona-mota horren kasua, bai, hil. Bigarren aitorpena: amorrua sentitzen dut. Azalduko dizuet.

Nabarmenkeria –neurri barik agertu nahi hori– behar dutenen artean bi azpimultzo ikusten ditut. Lehen azpimultzoan daudenek, ospea, bizi ahal izateko derrigor behar dute, baina ez dute beharrizan hori ezkutatzen. Premia hori zintzoki bizi dute, eta horrelaxe aurkezten zaizkigu gure aurrean, iruzur barik, drag queenak bezala. Hauek ez naute deus molestatzen, kontrakoa esango nuke. Paboerrealak dira, baina horrela jokatzen dute disimulatu barik. Bigarren kategoriako exhibizionistek molestatzen naute, mozorrotuta dabiltzan beste nabarmenkeriaren yonkiek. Kanpo-lotsa eta haserrea eragiten didate umiltasun faltsuarekin distira publikoa biziki desio duten beste hauek. Moralki ez dute egoki ikusten nabarmentzea, baina nahi ala ez, horixe behar dute, arnasa hartzea beste. Itxura xumez eta umiltasun faltsuz agertzen dira, baina abilezia sofistikatu eta oso landuak dituzte eraztun sozial ezberdinetan eskalatzeko eta posizioak irabazteko. Ez da arraroa izaten, gainera, han eta hemen (kulturan, gizarte mugimenduetan, hezkuntzan, politikan, kooperatibetan...) erreferente bihurtzea. Izan ere, onartu behar da, trebetasun batzuk oso garaturik dituztela.

Dena den, nagusiki, maletinik gabeko beren buruaren saltzaileak dira; horixe dira batez ere. Ez zaie antzematen, ordea. Hortxe dago artea. Eta ondorio modura zerbait esaten ausartuko naiz: zenbat eta hutsago eduki barne-txalo kopurua, uste dut, orduan eta gose handiagoa dagoela kanpoko txaloekiko. Kontuz.