Pinocheti bi film eskaini dizkio aurten Donostiako Zinemaldiak, eta Zuzendari Berriak saileko sari nagusia lortu du horietako batek, Fernando Guzzoni txiletarraren Carne de Perro lanak. Diktadura garaian torturatzaile izan zen protagonista, eta horrek sortzen dion oinazearekin bizi behar du orain. Txileko garai ilunetara gerturatu den beste pelikulak, kritikarien txaloak jaso dituen Pablo Larrainen No biribilak, diktaduraren azken hilabeteak berreskuratu ditu, modu oso originalean. Modernizatzen ari den herrialdea erakusten du Larrainek, ekonomikoki indartsua azalean, itxuraz aurrera doana, baina atzealde zikina, askatasunik gabea eta krudela ezkutatzen duena. Diktaduraren hasieraz mintzo den Post Mortem eta une bortitzenei buruzko Tony Manero lanen ostean, Pinocheti eskainitako trilogia ixten du No-k, iragana mahai gainean jarri eta ahanzturan galdu ez dadin. Berdin egiten du Eliane Raheb zuzendariaren Sleepless Nights dokumental gordin eta zirraragarriak, Libanoko gerra zibila protagonisten ahotik konprenitu nahian.
Begirada historian pausatu eta beren herrialdetako errelatoa eraikitzen, berrikusten eta kontatzen aritu zaizkigu zuzendariak, baina izan da besterik Zabaltegi Sailean. Ben Lewin estatubatuarraren The Sessions saritu du publikoak, paralisi fisikoa duen gizon baten sexualitatea umorez eta naturaltasunez jorratzen duen film gomendagarria. Eta gozatu ahal izan dugu, adibidez, errealismo fantastikoarekin jokatuz emaitza bisual ikusgarria lortzen duen Benh Zeitilinen Beasts of the Southern Wild indartsu eta basatiaz, edo zahartzaroa, maitasuna eta duintasuna hain modu sotil eta era berean bortitzean azaltzeko gai den Michael Hanekeren Amour sakonaz.
Euskal ekoizpenaren saria Iñaki Ochoa de Olzaren erreskatea ardatz duen Pura Vida dokumentalak jaso du. Kurioski, sarirako sei hautagaiak dokumentalak izan dira, Euskal Herriko lanen artean dokumentalak gailendu baitira edizio honetan. Bi aipatzearren, emakumez osatutako musika taldea oinarri duen Fermin Muguruzaren Zuloak dokumental faltsuak zine-aretoak bete ditu emanaldi guztietan, eta surrealismo eta jolas kutsu nabarmena duen ezusteko ederra izan da Oskar Alegria iruindarraren Emak Bakia Baita dokumental berezia, kritikak goratua.
