Hilak 20: David Cronenberg-en Eastern promises galdu (#*!!!) eta Iciar Bollaín-en Mataharis-ekin hasi zitzaidan Zinemaldia. Hiru emakume detektiberen istorioak aitzakia hartuta, Bollaínek bikote harremanetako inkomunikazioaz jardun du. Emaitza, balekoa, apur bat desorekatua agian.

Nota hobea Manuel Poirier-en La maison filmarentzat. Sergi Lópezen lana azpimarratzeko modukoa da. Uzta ona 21ekoa. Egun horretan ikusitako bestea, Nick Broomfield-en Battle for Haditha, zirraragarria da. Telebistako albistegiek lortu ez dutena zineman ikusgai: Iraken zu eta ni lako zibilak bizi eta hiltzen direla. Ez direla estatistikak. Errealista oso, ia dokumentalaren parekoa.

22an lehen lau egunetako onena: Buda az sharm foru rikht. Maisulana Hana Makhmalbaf-ena. Afganistango 6 urteko umeak eskolara joan nahi du, baina ezin, neska izaki; taliban izatera jolasten duten umeek bahitu eta harrika egin nahiko diote. Xaloa eta gordina. Krudela, umeak bakarrik izan daitezkeen eran. Urtu egin ninduen.

Gainontzekoak telegraman: Paul Austerren The inner life of Martin Frost. Nola esan... oso Auster STOP Free Rainer alemaniarra: planteamendu bitxia. Eszena antologikoak. Telezaborrari kritika ironiatsua. Oso ona STOP Emotional arithmetic: Gerra Handiaren biktimak, zauriak itxi nahian. Karga sentimental handikoa, beharrezko umore ukituarekin STOP Earth: ez ninduen une egokian harrapatu STOP.