Gaur ez dut kantatu/kontatu nahi epikarik
Duela egun eskas batzuk nire eskuetan erori da Jon Maiak sortu duen Kantu bat gara bilduma. Ordutik, diskoari bueltak eta bueltak eman dizkiot, ia urratu arte. Hilabete gorabeheratsuak izan dira 2021eko azken hauek niretzat eta Maiak nire barruekin konektatzeko palanka berezi bat topatu du, hor nonbait.
Diskoaz lehenengo aldiz gozatzen nenbilelarik heldu nintzen haraino, 11. abestiraino hain zuzen ere. Abestia entzuten amaitu bezain pronto, erreflexu bat bezala, atzera egin nuen, berriz ere abesti eder hori deskubritzeko. Letrari erreparatu nion, hitzez hitz eta bat-batean urratu nintzen, urtu nintzen.
"Haritz erori handi ez, nahiago dut hirusta txiki izan. Han eta hemen txikitasunetik, lurretik gertu, loratzen den hirusta"
Psikologian katarsia deitzen zaio erreprimitutako sentimenduak era bat-bateko eta bortitzean askatzeari, eta halako bat suertatu zitzaidan niri orduan; urteetan neure burua babesteko sortutako koraza hautsiz.
Askatutako sentimendu horiek guztiak Maiaren hitzek azaltzen dituzte neuk azalduko egingo nukeena baino gardenago, eta hari emango diot hitza.
“Etorkizunik ez baldin badut, zertarako nahi dut memoria” esanez hasten da, kantuan ukatu diguten etorkizun horren nostalgiaz.
Irabazteko dagoen etorkizun horren nostalgiak bultzatzen gaitu aurrera jarraitzera, joan ziren horien negar eta sufrimenduengatik, baina bereziki datozenen irriengatik. Nik, ordea, jadanik ez dut gure eskuz eta tresnez eroritako, botatako, haritz handi horren adaxka izan nahi.
Haritz horri emandako aizkorakada bakoitza bezala, zauri ugari sortu ditugu eta sortu zaizkigu guri ere, zauri eta min ugari. Eta nik etxean luzitu nahi dut nirea, adio aita eta bereziki adio ama, adio etxe maitagarri hori.
Haritz erori handi ez, nahiago dut hirusta txiki izan. Han eta hemen txikitasunetik, lurretik gertu, loratzen den hirusta.
Argi dago ez garela bi aldiz biziko, argi dut ez gaituztela bi alditan hilko, baina ez dut hain argi, galdu dugun gerra hau ez ote dugun bi alditan galduko.
Baina pasatako egunik ez da itzultzen eta beraz atzera begira bizitzeak ez du zentzurik. Goizero sortzen da egun berri bat eta egunsentiko gorritasun horri eustea da dugun biderik onena, ortzi mugaraino.
Gaur ez dut kantatu nahi epika, nahiago dut muxu bat hondartzan…
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
