Azterketak amaitzearekin batera ohikoak bihurtu dira ikasleriaren artean, urteko garai honetan merkeak diren hegaldiak hartu eta adiskideekin bidaiatzea. Horrela egin dut neuk ere eta Londresera joateko aukera izan dut. Ildo beretik, bertan “euskaldun” pilarekin egin dut topo. Big Ben erloju ospetsuari begira argazkia ateratzeko eskatu eta horiek “euskaldunak”, uniforme berezia duten zaindariei koplak atera eta alboko “euskaldunak” barrezka, “euskaldunak” leku guztietan.

“Euskaldunak” hitza kakotx artean jartzen dut, zeren eta ez dakit zein puntutaraino izan daitekeen euskara erabiltzen ez duen norbanako bat euskaldun. Bota dut, azkenean, bidaia guztian zehar buruan bueltaka izan dudan ondoeza. Badakit izugarrizko ilusioa egiten duela euskaldun bat atzerrian topatzeak eta niri ere hala egiten dit. Aitzitik, izugarrizko amorrazioa eman didate bidaia osoan zehar urrutira guri euskaraz entzun eta euskaldunak ginela ohartzerako euskaraz hitz egiten hasten zirenak.

Agian nire gauza da, baina iruditu zitzaidan gure arreta deitzeko soilik hitz egiten zutela euskaraz eta ez benetan beraien artean komunikatzeko. “Zuek nongoak zarete?” edota “Aupa Reala” bezalakoak esan eta bakoitza bere bidetik jarraitu orduko gaztelania nagusitzen zen gehiengoaren ezpainetan.

Geure buruari egin beharko geniokeen hausnarketa bat dela iruditzen zait. Euskara gure artean identifikatzeko gailu bat izateaz gain, geure hizkuntza ere bada. Berdin dio Bilbon, Londresen, Tolosan, edota Shangain, euskaldunok ez badugu erabiltzen zeinek erabiliko du eta euskara?

Julen Duhau Larrañaga