Denbora behar da hezteko, garatzeko, maitatzeko eta ikasteko. Denbora beharrezkoa da bizia sortzeko eta hura hil dadin. Denbora beharra dagoenean gutxi iruditzen zaigu, eta sobera dugunean motela eta astuna ematen du. Denborarekiko harremana zaila da.

Helduak izan arte ez gara konturatzen haurtzaroa igaro dela. Gaztaroan, azkar igarotzea nahi dugu, azkar bizitzea maite dugulako, kreditu amaigabea izango bagenu legez. Heldutasunean, berriz, bere falta da gehien aipatzen dena. Lana, familia, beharrak... horiek guztiek nabariarazten digute denbora dela oso astiro joaten zaigun zerbait baliagarri hori.

Denbora da bizitza honetan edozein gauza egiteko behar dugun nagusiena. Beharrezkoa da etxea apaintzeko, senideekin edo lagunekin egoteko, leku berriak deskubritzeko, dastatzeko eta batez ere, pentsatzeko. Paseatzeko, parrandan ateratzeko, mundua aldatzeko, edo ezer ez egiteko ere beharrezkoa da. Nola ez, denbora da sistema honetan, diruaren truke aldatzen/lapurtzen duguna/digutena gauzak erosteko, beste batzuen artean: denbora libre deitzen duguna (noiz emango diogu buelta bat horri?).

Denbora da jaio ginenean eman ziguten hondarrez beteriko eskukada hori, atzamarren artean ihes egiten diguna, eutsi nahi izan arren. Behar da udazkenean hostoen kolorea aldatzen dela konturatzeko eta euren euri horiari so egin ahal izateko. Denbora behar dut sortu zaidan kimu berria zaintzeko, nola loratzen den ikusteko, eta bere bidea sortzeko nitaz nola banatzen den ikusi ahal izateko.

Etengabeko borroka horretan bizi gara, eta dirauen bitartean, hitz hauek idazten ditudan bitartean, denbora igarotzen ari zait.