aurre egingo dieten hedabide independenteak
Ainda estou aqui memoria eta erresistentzia pelikula bat da, horrela esan du Walter Salles zuzendariak, ostiraleko pasearen aurretik. Iaz estreinatutako pelikulak sari dezente irabazi ditu, iazko Goya sarietan eta aurtengo Oscarretan film iberoamerikar onenaren eta film atzerritar onenaren sariak irabazi zituen, hurrenez hurren. Zinemaldian ere izan du saririk, Prentsa Zinematografikoko Nazioarteko Federazioaren aurtengo saria jaso baitu, eta ez da gutxiagorako. 1970eko Brasilen kokatuta, familia dirudun ezkertiar baten bizitzaa kontatzen du, Rubens Paiva Alderdi Laboristako diputatu ohiarena. Paivaren kasu errealean dago oinarrituta, bere seme Marcelo Rubens Paivak idatzitako liburuan, pelikularen izen berekoa.
Rio de Janeiro bukoliko batean bizi dira paivatarrak: etxe handi bat dute itsasoari begira, bertatik bertara ikusten dute hondartza, bertan bainatzen dira sarri. Itsasoak ematen die geldotasuna, lasaitasuna. Horrela bizi dira, armonian, gurasoak, bost seme-alabak eta baita Zeze neskamea ere. Gurasoe aire bohemio bat nabari zaie: etxekoiak dira, etxean jaiak antolatzen dituzte gurasoen eta seme-alaben lagunekin, etxea beteta izatea gustatzen zaien horietakoak dira. Aita, Rubens (Selton Mello) arkitektoa da, eta badu nolabaiteko aire filantropo bat; amak, Eunicek (Fernanda Torres) etxean dihardu beharrean, umeekiko harreman oso hurbileko eta goxoan.
Atmosfera idiliko horretan hasten da pelikula, harik eta helikopteroen eta kamioi militarren zaratak giroa zapuzten duen arte. Diktadura militar garaiak dira, giroa okertzen ari da herrialdean, eta paivatarrek horrelakorik igarri dute inguruko familietan. Erbesteratuak areagotzen ari dira, euren alaba nagusi Vera (Valentina Herszage) ere atzerrira bidaltzen dute, nahiko iraultzaile dabil eta. Baina ideia iraultzaile horiek uste baino jende gehiagorengana iritsi dira, eta pelikularen erdi partean aitaren bila heltzen dira zenbait morroi; nor diren ez da zehazten, baina poliziarentzako lan egiten omen dute. Aita desagertu da, eta ama eta bigarren alaba ere eraman dituzte galdekatzera, “iraultzaren” aurkako erresistentziaren parte direlakoan.
Rubensen kasua Brasilen egondako milaka desagerketetako bat bihurtzen da, eta Eunicek horixe salatzeari ematen dio bizitza. Erresilientzia ariketa miresgarri baten, gobernua eta estatua aurka dituela, bizitzan aurrera egiten du, borrokan bezalatsu. Hiria utzi eta Sao Paulora joaten dira familiako kideak, gainontzeko senideen babesean errazagoa egingo baitzaie borrokarekin jarraitzea. Urte luzez izango da Eunice Brasilgo diktaduraren gehiegikerien salatzaile, eta denbora horretan guztian helburu bat izango du: senarraren heriotza ziurtagiria eskuratzea.
Pelikula luzea da Sallesena, bi ordu eta erdi inguru irauten ditu. Baina luzea izateak ez du astun egiten, inondik inora ere. Ikuslea hasieratik bertatik harrapatzen du, istorioa gogorra izanda ere, goxotasun handiz kontatutako pieza da. Sallesek asko mimatu du pelikulako elementu oro, eta nabari da emaitzan. Hari oso finez jositako pelikula da, narrazioak ez du haririk barik josten: irudiak, soinuak, gidoiak... guztiek daukate zentzua elkarrekin.
Aipamen berezia merezi du Fernanda Torresek, Eunicek. Ama erresilientearen papera zoragarri ondo betetzen du, Eunicek bizi izandako zorigaiztoko danak bikainki gorpuzten ditu. Eta pelikulak badu keinu izugarri polit bat Torresekiko: 2014ko Eunice, jada 85 urteko andre nagusia, Torresen amak interpretatzen du, Fernanda Montenegrok; hura ere aktorea.
Yorgos Lanthimos oso zuzendari berezia da. Poor Things (Izaki gaixoak) ikusi bazenuten, ondo jakingo duzue. Ez nuen birritan pentsatu pelikula hau aukeratzeko garaian, ikusi ditudan zuzendari honen filmak oso gustuko izan baititut. Lotsagabeak dira bere lanak, baita arraroak... [+]
Emigratzeko mila forma daudela argi dago: ez da berdina Senegaldik Frantziara emigratzea, Espainiatik Alemaniara edo, Hijo Mayor filmaren kasuan, Koreatik Argentinara. Baina emigratzeak dituen inplikazio sozial eta politikoez gain, pertsonalak ere hor daude: identitatea eraitsi... [+]
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
Biopic-ak egitea beti pentsatu izan du oso zaila izan behar dela. Ze, klaro, pertsona erreal bati buruz ari zara, ziurrenik dagoeneko hilda dagoena, eta, pentsatzen dut, ez zarela zu izango mundu honetan pertsona hori hoberen ezagutzen duena. Egongo da nor hobekiago ezagutzen... [+]
Zinemaldiaren laugarren eguna Kursaaleko bigarren aretoan hasi dut. Bertan, Ni de yan jing bi tai yang ming liang-en (Gaueko soinuak) estreinaldia ikusteko aukera izan dugu, produktore, aktore eta zuzendariaren presentziarekin. Filmean, Qing (Aline Chen) da protagonista, neskato... [+]
Sinopsiaren arabera aukeratzen ditut filmak, noski, ez da batere harrigarria. El mensaje-renak (Mezua) hala zioen, hitz gutxitan: krisi ekonomiko betean, animaliekin hitz egin dezakeen 9 urteko neska bat eta bere tutoreak maskoten medium zerbitzua ematen ari dira furgoneta... [+]
Kirmen Uriberen Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) kronika-eleberrian dago oinarrituta Karmele pelikula, eta liburuek, liburuko istorioek, pantaila handian luzitu dezakete, baina eleberria osorik pantailara eramatea ez da zertan egokiena izan. Zeren, liburua irakurri duenak... [+]
Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu duen filma hautagai indartsua da sarien lehiarako. Eder bezain irrigarri kokatu du istorioa: tradizio kristauko familian, zeinean hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, moja sartzeko bokazioa azalduko... [+]
Zaila da pelikula esperimental baten inguruko kritika idaztea. Alde batetik, normalean, hausnartzeko denbora luzea eskatzen dutelako eta hausnarketa horrek ez duelako analisi zuzena bermatzen. Eta bestetik, interesgarri eta pedante izatearen arteko lerroa oso fina eta... [+]
Igande goizeko saioan, Aldığımız Nefes (Arnasten dugun bitartean) Turkian eginiko filma ikusteko aukera izan dut. Bertan, Esma (Defne Zeynep Enci) alaba eta aita (Hakan Karsak) sei pertsonako familia aurrera ateratzen saiatzen dira, imajina daitekeen... [+]
Paris. Modaren astea da. Hiru emakumek ia espazio bera konpartituko dute, baina ez dira beraien artean askorik erlazionatuko, edo ez dute elkarren berririk izango apenas, ez ikusleok adina behintzat. Angelina Jolie aktoreak gorpuztu du Maxime, 50 bat urte inguruko emakume... [+]
Sentsazioa dut, Alberto Rodríguez zuzendariak edozer egiten zuela ere, txaloak eta prentsa ona jasoko zituela Donostiako Zinemaldian. Ea, niri ere gustatu zitzaizkidan La isla mínima, Modelo 77... Baina goazen lan bakoitza ahalik eta independenteen ikustera. Espainiako... [+]
Erotuta utzi nau pelikulak; agian, kritika honen idazteko eran nabarituko zait. Óliver Laxeren luzemetraia honetan, Luis (Sergi López) eta Esteban (Bruno Núñez) ezagutu ditugu, aita-semeak, bost hilabete alaba/arreba ikusten ez dutela eta, bere bila abiatu... [+]