Zaila izan ohi da, Zinemaldian horrenbeste pelikula ikusteko garaian, egutegia ondo antolatzea. Sail ugaritako filmak aukeratu, gustukoak izango zaizkizunak bilatzen saiatu, egunak eta orduak ondo itxi... Tartean, ordu galduren bat betetzeko, atentzioa eman ez dizun lanen bat ere sartu behar izaten da, eta horixe izan da niretzat Affeksjonverdi (Sentimental Value). Askotan, ordea, espero ez duzun tokian film ederrak agertu daitezke.
Lan honetan, Nora (Renate Reinsve) eta Agnes (Inga Ibsdotter) ahizpak beren Gustav aitarekin (Stellan Skarsgard) elkartuko dira berriz, amarengandik dibortziatu zenetik ez baita presente egon haien bizitzan. Amaren heriotza dela eta, atzera ere haien artera itzuliko da, etxea, izatez, berea delako. Gainera, zinegilea izaki, proiektu berri bat eskainiko dio Norari: bere film berriko protagonista izatea, beretzat idatzi duen papera antzeztea.
Filmak estilo konkretu batekin hasi du proiekzioa, off-eko ahots narratzaile batekin, Norak txikitan eskolarako egin zuen lan bat narratuz, hain zuzen etxeari ahotsa eman zion lana. Aukera estilistiko oso indartsua iruditu zait, ume baten ikuspegitik hasi baitu filma, eta gero ikuspegi errealistago batera aldatu. Etxeak pertsonen bizitzetan izan ohi duen eragina azpimarratu du, nola egiten duen etxeak bizitza, eta nola bizipenek etxea; baina astunegia izan gabe. Asko lagundu du horretan eszenografiak, hasiera-hasieratik argi ikusi dut bisualki film landua izango zela.
Aktoreen antzezpenak oso onak iruditu zaizkit, eta gidoia ere bai; azken eszenako kokalekuaren aukeraketak bereziki borobildu du guztia. Pelikulan zehar oso era sotilean erakutsi da aitaren faltak izan duen eragina, larritasuna azpimarratuz, baina ez zuzenean publikoaren begien aurrean jarriz, eta hori eskertzekoa izan da. Gainera, erritmoa ere ondo eraman du filmak: ez da izan ez oso motela, ez bizkorregia, eta hau puntu arriskutsua izan zitekeen, gaiaren garapena era okerrean egin izan balitz.
Azkenean, alderdi guztietan gustatu zaidan filma izan da, eta, hala ere, ezin dut esan izugarria iruditu zaidanik. Batzuetan, ikuslearekin konexioa sortzea kontu pertsonal eta konkretuegia izan ohi da, agian.
Erotuta utzi nau pelikulak; agian, kritika honen idazteko eran nabarituko zait. Óliver Laxeren luzemetraia honetan, Luis (Sergi López) eta Esteban (Bruno Núñez) ezagutu ditugu, aita-semeak, bost hilabete alaba/arreba ikusten ez dutela eta, bere bila abiatu... [+]
Norbaiti esan diot film hau “publiko guztiendako” dela eta segituan eman dit alto. Erraz ikustekoa da, egia da, baina akaso jende edota belaunaldi jakin bati enbarazu apur bat egingo dio pantailan ikusirikoak. Ajam, bai: zakil-festa galanta erakutsi dute. Eta... [+]
Bigarren egunari hasiera emateko, Carla Simónen Romería izan da aukeratutako pelikula. Bertan, Marina (Llúcia Garcia) ezagutuko dugu ikusleok, 18 urte bete berri dituen neska gazte kataluniarra. Unibertsitatean zinea ikasi nahi, eta beka lortu ahal izateko... [+]
Gustatzen zaizkit dena leku berean eta denbora jarraituan eta epe motzean gertatzen diren filmak. Hauxe da kasua: Le cri des gardes, Claire Denis zinegilearena. Mendebaldeko Afrikan kokatu dute, herrialderik adierazi gabe. Adierazkorra da hori, filma hasi eta buka kolonialismoa... [+]
Han-hemen entzuna dut garai batean baserriz baserri joaten zirela musikariak, eskean pentsatzen dut. Soinua soinean hartuta imajinatzen ditut, atea jotzen eta aurpegia galanki botatzen, barrura sartu ahal izateko. Uste dut noizbait Ruper Ordorika entzun izan dudala entzuna edo... [+]
Ainda estou aqui memoria eta erresistentzia pelikula bat da, horrela esan du Walter Salles zuzendariak, ostiraleko pasearen aurretik. Iaz estreinatutako pelikulak sari dezente irabazi ditu, iazko Goya sarietan eta aurtengo Oscarretan film iberoamerikar onenaren eta film... [+]
Dominga Sotomayorren Limpia pelikulak estreinatu du Horizontes Latinos saila, Latinoamerikako pelikulena, hain zuzen ere. Txileko hiriburuan kokatuta, interna edo etxeko langile baten istorio klasikoa ekarri du pantailara Sotomayorrek. Herrialdeko hegoaldeko klase baxuko emakume... [+]
Zinemaldiko hasierako gala izan da ostiralean, eta Kursaaleko oholtzan Palestinaren eta Israeli boikota egitearen aldeko aldarriak entzun dira. Itziar Ituñok, Silvia Abrilek eta Toñi Acostak aurkeztu dute gala, eta hiruek egin dute Palestinaren alde.
José Alayónen La Lucha besarkadaz beteriko eszena batekin hasi da, indartsu, ohartu garen arte besarkada horiek kanariar borroka deritzon kirol bateko heltze teknika bat zirela. Fuerteventuran, Miguel aita (Tomasín Padrón) eta Mariana alaba (Yazmina... [+]
Juzgurik ez dut egingo ea “okupa onak” edo “okupa txarrak” existitzen diren, baina bateren batek ziur desberdinduko dituela telebistan ikusten dituen “okupak” eta film honetakoak. Ze, funtsean, premia batek eraginda, bere jabetzakoa ez... [+]
Film honek irekiko du gaur, ofizialki, Donostiako Zinemaldia, baita Sail Ofiziala ere. Daniel Hendlerrek zuzendu du 27 noches pelikula, hein handi batean errealitatetik asko duena. Baina ziur ez zela istorioa errealki hain arin iragan.
Martha Hoffmanek 80taka urte ditu,... [+]
Euskal Aktoreen Batasunak emandako saria aktore irundarrak jasoko du aurten, Euskal Zinemaren Galan egingo den ekitaldian, irailaren 23an.
Beste urte batez, ARGIA komunikabidea bertatik bertara ibiliko da munduko zine jaialdirik ezagunenetakoan, Donostiako Zinemaldian, ostiral honetan hasi eta hurrengo larunbatera arte. Fokuen azpian ibiliko diren filmei ez ezik, apalago igaroko direnei begira ere ipiniko gara, eta... [+]
Euskarazko ekoizpenek presentzia nabaria izango dute aurtengo edizioan. Bestelakoen artean, espektatiba handiko lan eta gonbidatuak izango dira Donostian: George Clooney protagonista duen Jay Kelly pelikula; Angelina Jolie ere ikusiko dugu Couture-rekin; Julliete Binoche... [+]
Vicentek 76 urte ditu eta azken mende laurdena Kanaria uharteetan darama, Maspalomas herrian, 50 urteko bizialdian ezkutatu duen izatea haizatzen: homosexuala da. Ezbehar baten eraginez, Donostiara itzularaziko dute, eta zahar etxe batean sartuko. Atzera ere, armairuko ateak... [+]