Son palabras da Drácula máis mítica que deixou a historia do cine, ao fío de The Wicker Man, estreada o 6 de decembro de 1973 e dirixida polo cineasta británico Robin Hardy. O actor representa na película o personaxe dun aristócrata que traballa no chamán. É unha das mellores películas británicas da década de 1970, cun carácter erótico, musical, policial e, por suposto, terrorista. Á súa vez, contén elementos pouco habituais no xénero de terror da época, como o paganismo, a mitoloxía celta e o folk-rock psicodélico.

Esta personalidade poliédrica atraeu a atención dos afeccionados até converterse en culto e ese culto mantense até os nosos días. Christopher Le: "Non me pagaron nada, a xente non cre, pero gardo o contrato como proba, porque ás veces só fas cousas por amor. A rodaxe foi unha experiencia marabillosa porque sabía que estaba a facer algo sorprendente”. O aloucado encanto ao que alude o actor é recollido polo espectador a través dun ambiente inquietante e onírico, que se estende baixo o sol para afastarse dos inmensos canons de películas de terror. O director Robin Hardy enfronta ao puritanismo cristián e ao pracer pagán das antigas relixións, e o resultado desta loita é curioso, perturbador e misterioso. Todo iso fai do xenial The Wicker Man, até chegar case a formar un xénero na súa soidade.

O Home de Vimbia sementou a semente do subgénero Folk Horror xunto con Witchfinder Xeral (Michael Reeves, 1968) e Blood on Satan's Claw (Piers Haggard, 1971). Este triángulo formou un terror totalmente británico de nacemento e rural totalmente unido á terra. Con todo, este subgénero superou os límites das illas británicas para estenderse a todo o planeta, e na actualidade vive unha intensa reactivación, xa que os seus seguidores e as súas películas son quentes. Mostra diso é a estrea en 2021 do cineasta canadense Woodlands Dark and Days Bewitched: A History of Folk Horror (Folk Horror: Bosques escuros e días de bruxaría), documental ou Midsommar, rodada en 2019 polo cineasta estadounidense Ari Aster, unha copia barata de The Wicker Man para os máis apaixonados do medo folclórico.

As chamas do paganismo tiñan unha clara intención do director
Robin Hardy de facer unha película de terror con tinguiduras pagás. “A relixión antiga, que permaneceu oculta durante moitos séculos despois do cristianismo, pensei que sería divertido inventar unha historia que a volvese a mostrar; o paganismo é unha relixión auxiliar, que se sacrificios aos deuses, na que eles logo fan cousas boas por ti”.

Para iso, Hardy mergullouse en lecturas como The White Goddess de Robert Graves ou The Golden Bough de James Frazer: A Study in Religion and Magic. Nestas lecturas o cineasta coñeceu o ritual pagán do home de vimbia, unha gran estatua feita con este tema, utilizada polos antigos druídas celtas para realizar sacrificios, segundo recolle Xullo César na súa obra Kommentarii (Comentarios sobre a guerra dos galias) de Belo Gallico. Aínda que a existencia deste ritual foi cuestionada polos expertos, o eco da lenda nunca se apagou. Sleuth (Joseph L. Hardy, guionista de Mankiewicz, 1972) e Frenzy (Alfred Hitchcock, 1972) pediu a Anthony Shaffer que fixese o guión e partiu da novela Ritual de David Pinner para completar o texto.

Illa pagá O punto
de partida da película é moi sinxelo: Nunha illa británica pérdese unha nena. A esta pequena comunidade chega a policía para investigar a súa desaparición. Os cidadáns non verán con bos ollos ao visitante e o axente tamén terá que loitar no estraño e pecho ambiente da illa. A medida que avanza a investigación sobre a desaparición, a policía descobre que na illa desenvólvese un culto pagán de orixe celta no que o sexo e o hedonismo viven libremente. Así, a desaparición é só unha escusa para contrapor o puritanismo cristián –policía– co gozo pagán –os insulares– das antigas relixións.

Neste sentido, é moi significativa a escena representada polo actor sueco Britt Eklan, irlatarra na película, e o actor británico Edward Woodward, policía, mentres se escoita o folk psicodélico Willow's Song: Eklan baila no seu dormitorio, espido, á parede, e alén, a policía sofre sufrimentos para manter a tentación que lle chega alén da parede no medio dos orugas.

Ademais da policía e dos humildes cidadáns, o relato conta cun personaxe moi excéntrico e importante, representado por Christopher Le, un aristócrata local que dirixe rituais pagáns, un personaxe moi común nas películas de estilo Folk Horror, que simboliza tempos antigos, valores e tradicións, coa intención de manter os seus privilexios.

Le participou en máis de 250 películas, pero The Wicker Man era un traballo especial para el. E é que, máis aló de que o musutruk traballe, o actor británico fíxose cargo tamén da promoción da película, porque ao estudo que produciu a película, British Lion, non lle gustou a película. O estudo reduciu a metraxe e non investiu nada en publicidade. E a situación acendeu a Lee. "Chamei a todos os críticos que coñecía e pedinlles que me fixesen un favor: que puidesen ir ver a película que había nas salas de cine, porque as entradas as pagaría eu. Todos acudiron a visitala sen esixir o pago da entrada e encomiárona por unanimidade". O actor tamén financiou a súa xira para promocionar a película. "Fomos a Baton Rouge, onde estaba a Universidade de Louisiana, e cando os alumnos a viron, a película despegou, converténdose nunha das grandes películas de culto de todos os tempos".