Este fin de semana visitei unha cova con pinturas prehistóricas. Pinturas realizadas con óxido de ferro e manganeso fai uns 30.000 anos. Estas visitas parécenme interesantes para recolocar o noso lugar como seres humanos no mundo, son unha oportunidade para seguir repensando o “desenvolvemento” da historia recente e o futuro. Parece que nos tempos das covas había moita tecnoloxía: tecnoloxías para debuxar declaracións que durarían miles de anos, tecnoloxías para alimentar o lume que non producía fume, tecnoloxías proto-cinematográficas que creaban a ilusión do movemento co lume utilizando formas de covas... O meu cerebro actual ve nesas creacións a claridade, a emoción ao pintar as paredes, ao atopar novos materiais, ao compartir en grupo os relatos coa ilusión do movemento de imaxes polo lume... pero o meu cerebro non é daquela época, está cómodo na vida actual, e a época das covas enténdea como unha experiencia. O meu cerebro actual non entende o son da época, a escuridade da noite, as ameazas... Non entende que as acepcións da época estaban quizais máis relacionadas co medo e que as tecnoloxías das covas xurdiron para atopar refuxio. Moitas das tecnoloxías que temos hoxe nacen da necesidade de vivir a mellor vida posible no ambiente no que vivimos, para protexernos das ameazas na procura desa boa vida, en definitiva, para reducir o medo que nos causan.

Os humanos da época das covas, tan unidos ao solo, conseguían a sensación de protección creando capas de abstracción. Pola contra, moitos seres humanos actuais, que pasamos pola terra desta época, sen ter moitas relacións directas con esa terra, convertemos a suposta certeza do mundo abstracto no noso día.