gústame moito a ciencia ficción, aínda que neste xénero as historias sexan narradas dunha maneira moi distante. Utilizando a ficción trabállanse novas formas de explicar e/ou transformar a complexa realidade que temos. Ocativa E. Butler, escritora de ciencia ficción, dixo nunha entrevista que lle veu moi ben acoller talleres de escritura para ter destreza en escribir. Como no meu pobo houbo un taller así, apunteime. A súa profesora Miren Amuriza compartiu unha recomendación: que escribir é escoitar, e niso estou, escoitando todo ben, saíndo un pouco do meu mundo interior. Nesa escoita, cando vía unha das películas de Spiderman, ouvín a Octopus dicir o seguinte cando lle desconectaron os tentáculos biónicos que tiña inseridos no seu cerebro: “Esquecín o que era ser eu”. Moitas veces tiven ese sentimento, a sensación de perder o control da miña vida, sobre todo moi ligado á falta de tempo. Sen tempo, estiven como un autómata en varias ocasións da miña vida.

Pero esta frase de Octopus levoume esta vez a outro lugar, ás formas que hoxe utilizamos a intelixencia artificial, que nos afasta da experiencia. Non teño clara esta dinámica que se dá por comodidade, diversión, inseguridade ou mestura de todas estas variables, pero detectei que algunhas persoas tenden a preguntar o que é a intelixencia artificial: que roupa recoméndame pór hoxe? Que comida podo facer con estes alimentos? Que plan é o axeitado para este tempo? Cal é a música que teño que escoitar? Cal é o papel hixiénico que me convén?

Mentres esta dinámica amplía as posibilidades de explorar camiños baseados na experiencia da intelixencia artificial, creo que nos afastan de experiencias tan importantes para a vida como os fracasos, os éxitos e as aprendizaxes derivadas da toma de decisións.