Cúmprense 45 anos desde que unha amiga e eu comezamos a crear o que antes sería a asociación vasca LGTBI+. Por tanto, era de esperar que eu escribise nestas páxinas principalmente artigos relacionados coa liberación sexual. Non foi así.

Son gai, por dicilo dalgunha maneira. Tamén múltiple. As características da miña personalidade e os temas que me preocupan son moi diversos. Por iso, expresei a miña opinión con moito coidado. Pero esta vez sentín a necesidade de dicir algo sobre o que está a pasar. Nada en profundidade, entre outras cousas, porque non dispuña de espazo suficiente neste papel; só unha sinxela reflexión sobre as agresións que padecemos en Euskal Herria e na súa contorna LGBTI+.

Coñecín o final do franquismo. Predominaba a homofobia, aínda que a palabra aínda non estaba acertada. Tamén houbo ataques, sobre todo de tipo de mirada ou de insulto, apenas de tipo físico. A sociedade foi cambiando en parte grazas ao noso traballo: centos de conferencias, cursos, entrevistas, reunións, comparecencias... Na nosa contorna, a xente afíxose a vivir diferentes formas de afectividad. Ou polo menos a ver. As leis, en xeral, foron adaptándose... De cando en vez algún amigo detenme para agradecerlle o que fixemos na rúa. Parecía que estabamos bastante ben, que estabamos no bo camiño, para que algún día poidamos superar a homofobia por completo. Ou case.

Que está a pasar entón? Hai uns anos, vendo o lixeiro aumento das agresións, dixemos que unha das causas podía ser a xente que proviña de países aínda máis machistas e homófobos que o noso, e que aí tiñamos un reto. Con coidado, para evitar que se entendan mal, porque a nós gústanos a cor e sabemos que a diversidade cultural é enriquecedora.

Tamén dixemos que estas agresións poderían ser unha reacción violenta da rabia dos homofobo-machistas que se vían cada vez en minoría menor.

En calquera caso, a cantidade e a gravidade aumentaron considerablemente nos últimos tempos, até chegar a ser moi preocupantes. Que facer?

Non teño receitas máxicas, pero si un par de cousas claras: que hai que facer un diagnóstico profundo e serio da situación canto antes (nisto os observatorios existentes poden ser de gran axuda, como o de Vitoria) e que non debemos deixarnos arrastrar. Ao contrario, ante as mensaxes e ataques de odio, debemos aumentar a visibilidade e lembrar que a súa forza é sempre o noso medo.