Traballará en carpintaría, carpintaría, carpintaría, carpintaría ou carpintaría en madeira. Cando o carpinteiro garante dulcemente entre as súas mans a fricción da caixa de millo (Quercus ilex) e apóiaa na madeira, respirará máis profundamente e empuxará lixeiramente a peza, que previamente foi refinada pola raza, ata que a lonxitude dos brazos permítao; no camiño, a lingua de fricción, co seu fío afiado, se enroscará a folla en espiral. Na carpintaría, a madeira florece no aire, salpicado de serrín que se deixa ver e iluminado polo raio deitado da xanela. A esta flor da madeira chámaselle txirlora, pero tamén labras, paxaros, garavanzos, frautas, nocellos, bucinas, bucles, bucles, guirnaldas, guirnaldas e grajos; si as flores son pequenas, os chorros, os churreteros ou os gorjibaldos e grandes son os chorros. En lugar dunha flor pecha, ás veces fórmase unha cinta moi aberta ou en forma de correa, e entón chámaselle cinta. Si as lengüetas da fricción non son feitas, senón que están feitas da lengüeta do coitelo, trátase de sebes ou sonajas. Non sei cal será o nome do ramallete de pétalos que forma o sacapuntas cando pican a punta do lapis. Se alguén o soubese, gustaríame aprendelo.

A txirlora fina é un material moi apropiado para facer lume, que une facilmente, pero vaise a medida que chega, ten unha chama rápida. O lume que fabrica a labra ou a bombona pode producir bombonas, grandes chamas. O estado dun amante caloroso foi presentado por Gregorio Arrue no libro Mayetzeco ill ou Birgina chit santari consagratutaco Mayetzilla de 1888.

Cando se lle quita a flor á madeira, convértese en madeira, está tallada; pódese dicir que se vestiu. Foi labrado con machadas, con opazas, con travesas, con quenllas, con trincheiras, con cubias e con rozaduras, todo de man en man, co que esta man descubrirá si está a fregarse e blanqueando a madeira de paso.

Cando, polo refinamiento do alisado con chorros de lingua, a superficie da madeira convértese nunha membrana de tacto suave e agradable, obsérvanse os defectos, defectos e defectos propios de cada madeira. Eses son os favoritos do carpinteiro. Esas pegadas que vai mostrar unha madeira non as atoparemos noutra, son súas e únicas. Elementos singulares desta peza de madeira que construirá o carpinteiro. Algo que moita xente non vai ver, pero que a algúns lles vai a levar esa madeira á altura do ouro. O singular, o singular, o extraordinario, o extraordinario, o irregular, o extraordinario, o extraordinario, o absurdo, o diverso, o desigual, o indiferente, todo iso é o que buscará en ti a man.

E na madeira adornaranse cordas, raíces, cortes, hoyos, ramas, veas, cordas, condóns, chaquetas, lazos, adapos, cervos, poliñas, ninis, avellanas, cascabeis, cascabeis, cascabeis, cascabeis, cascabeis, cascabeis, garcetas, douradas, talos, allos porros... O erro que máis me gusta é o ollo de perdiz, sobre todo o da dentadura (Taxus baccata). E por mencionar a ave, Txoriak publicado en 1966 polo azkoitiarra Martin Itziar Agirre: Como recolleu o noso paxaro no libro, o garrapón tamén se chama “carpinteiro-paxaro”, e os paxaros carpinteiros son carpinteiros: carpinteiros grandes, carpinteiros pequenos e carpinteiros fígados brancos. Non de carpinteiro, senón de carpinteiro.