Donald Trumpek AEBen aldetik eten duela Iranekin nuklearraz sinatutako tratua, Israelek Irango armadari eraso diola agerian lehenbizikoz eta arma berriekin, aurretik Mendebaldeko potentziek eraso egina ziotela Siriako gobernuari... Ekialde Hurbileko suteen –Palestina, Yemen, Siria– protagonista nagusiek deliberatua dukete haiek itzaltzeko urratsak eman ez eta gasolina gehiago jaurtitzea. Golkoko Hirugarren Gerra baten usaina aipatzea
ez dirudi gehiegikeria.

Estatu Islamikoa Alepotik 2016an kanporatu eta, batik bat, joan den urrian Al-Raqa eta inguruetan sakabanatuz geroztik, askok espero zuen Siriako gerra amaierara hurbiltzen hastea. Oso bestela gertatu da. Israel eta Iran zuzeneko talkara iritsi, Afrin eskualdeko gudua gogortu, lehenbizikoz AEBetako tropek eta Errusiako paramilitarrek elkarri eraso, Damasko hiriburuko Gutha auzoa airetik krudelki suntsitu... Siriako gatazkaren hariak inoiz baino nahasiagoak ageri dira.

Libano Ekialde Hurbileko paradigma txikia da. Eskualdeko herrialde txikiena eta pluralena izanda, inguruko gatazka eta krisialdi guztiek eragiten diote. Gauzak horrela, libanoarrak desegonkortasunean bizitzera ohitu dira. Gatazka ugari bizi izan dituzte azken hamarkadetan, atzerriko armaden esku hartzeak, liskar etniko eta erlijiosoak... 2015ean gobernua erorarazteko zorian izan ziren milaka lagun, kaleak hartuta. Arrazoia gutxik aurreikusi zuen: hondakinen kudeaketa eredua.

Qatar txikia hesitu dute Saudi Arabia, Emirerri Arabiar Elkartuak eta Egipto artean, uberan jokaldira erakarri dituztelarik herrialde musulman gehiago Pakistandik Mauritaniara. Gatazkak badauka familiako liskarren usaina: anaia nagusiek, Donald Trumpek Iranen aurka egindako hitzaldi bortitzak beroturik, aukera ikusi dute familiako txikiena den Qatar arrastoan sartzeko, onean ez bada txarrean. Baina inplikazio geopolitiko handi bezain nahasiak ere bai.