Idles Bilbora zetorrela jakin bezain pronto egin genuen plana, eta sarrerak ere berehala hartu genituen. 2021eko urriaren 14an izan zen. Kontzertua ia lau hilabete beranduago izango zen, Bilboko Santana 27 aretoan, sarrera bakoitza 25,7 euro, eta gu dagoeneko hortzak luze. Egun horretatik hilabetera argitaratu zuen Bristolgo taldeak Crawler diskoa.

Egunak, asteak eta hilabeteak ziztuan igaro dira, esan diogu elkarri Boluetako geltokia pasatuta dagoen poligonoko diskotekara sartzeko ilaran zain gaudela. Estetika identifikagarria da bertakoen gehiengoarena, eta, zorionez edo zoritxarrez, itxura modernoko gazteen artean ez gaude hain lekuz kanpo.

Bilbora bidean entzun ditut iluntzeari hasiera emango dioten beste taldeak, jakin-minez. Manchesterreko Witch Fever eta New Yorkeko Bambara, Idles bira honetan laguntzen ari direnetako batzuk. Dagoeneko Berlin, Brusela, Paris, Lyon, Milan eta Toulousetik pasa dira, eta aurrean dituzte Bartzelona, Madril eta Lisboa. Sopresa ona izan da Witch Fever, iluna eta pisutsua (ezen ez aspergarria) izan da haien kontzertua, eta lehen akordetik erakutsi dute indarra eta amorrua. Itxura bikaina duen gaualdiarentzat hasiera aproposa. Labur geratu da, ordu erdi baino gutxiago hasi eta buka. Lau euroan ordaindutako kaña(txoa) amaitzeko astia ozta-ozta eman digu.

Bambararen txanda izan da gero eta seko aspertu gara, ez genituen ezagutzen eta ez digute ezer berririk esan. Kontzertu osoan kanta bakarra jo izan balute bezala, amaiera aldera hartu du altura apur bat haien set-ak, baina horretan amaitu da. Bitartean, betetzen joan da aretoa.

Barrara joan gara, ea garagardoa merkeagoa dagoen botilan edalontzian baino eta dezepzioz itzuli gara gure lekura, eskuan lau euroan ordaindutako Heineken banarekin. Nahiko aurrean eta erdi-erdian jarri gara, eta lagun batek abisua eman digu, pogoen eremuan gaudela.

Colossus erraldoiarekin hasi dute kontzertua, eta bigarren abestiaren aurretik Joe Talbot abeslariak ikusleak bitan banatu ditu, profeta balitz bezala, eta berriz batzean askatu da jendeak barruan zekarren dantzarako eta mugitzeko gogoa, lasaitasunik bazen orduan amaitu da.

Abesti gehienak, eta batez ere errepika oihukatuak, gogoz jarraitu ditugu, eta musikariak ere taula gainean gustura zeudela zirudien. Ordu eta erdi katartikoa izan da, ezin zuen bestela izan. Idles-en kontzertuak, kantak bezala, ondo ezkontzen dira gure garaiaren apatian biziraute nahiarekin, amorruarekin eta maitasunarekin. Baina amorru hori eta maitasun hori, edo abesten dioten batasun hori eta norberarengandik hasten den iraultza hori zein baldintzatan ematen den, hortxe dago koxka.