Pertsona anitzek aipatu zidan Swans taldea, doinu luze, errepikakor eta pisuetan famatua den taldea. “Talde mitiko” bezala presentatua da. Izan ere, 35 urte musikan hasi eta segitzen dutela. Kontzertu gelarat sartu aitzin, afixak denetan: “Kasu! Swans taldea biziki azkar (ozen) aritzen da! Belarrien babestekoak eskatu ostatuan!”. 35 urtez belarriak xintxikatzen, ez da gutxi! Nahiko kontent sartu naiz kontzertu gelarat, taldearen bolumen azkarrak nire barneko organo eta likidoak inarrosiko dituen ilusio-esperantzarekin.

Taldea sei pertsonaz osatua da. Ezkerretik eskuinerat slide guitar jole bat, pianista, bateria-zinbalum jolea, baxista, gitarrista, eta denen erdian, kantari gitarrista den Michael Gira, taldearen burua. Taldekide gehienak adin ederrerat iritsiak dira. Kasik denek hiltzaile burua dute. Baina kasu! Ez ukabil joka ibiltzen diren horietarik! Pisu batetik tirokatuko duten pertsonen eitea gehiago dute Swansekoek. Profesionalak. Eta perfekzionistak.

Taldeko gaiztagileak, abeslariaren zerbitzuko dira. Haren aginduei obeditzen diete. Sarraski gogoa baldin badu, bateriari eskatuko dio tinbalen suntsitzea. Eraso kirurgiko baten gogoa duelarik aldiz, pianoari eskatzen dio bere teklen lehertzea. Haren kantatzeko modua nahiko berezia da. Notak luzaz atxikitzen ditu, hitzak emeki erraiten. Haien musika pisu eta errepikakorrari indar gehiago ekartzen dio.

Soinu (biziki) azkarra, doinu errepikakorrak.. errazki sartzen gara egoera erdi hipnotikoan. Pentsatu dut belarriak babestu gabe ezin dela egon kontzertu gelan. Sobera bortitza da bolumena. Kantuz kantu, “Swans armadak” eraso berriak botatzen ditu. Eta Michael Girak gero eta agindu gehiago ematen dizkie beste musikiarieri. Gehienetan haien kontra haserretuz. Noiztenka kasik umiliatuz (nik hala bizi izan dut). Erran behar da nahiko bortitza dela kantaria. Lehen kantuan dela, lehen lerroan den argazkilaria zango ukaldika jotzen saiatu da. Bortizkeria musu-truk.

Kontzertua aitzinatzen den ber, jendea Swansek eskaintzen duen giroan sartzen da, bakoitza bere munduan, publikoko pertsona anitzek begiak hetsirik. Hala ere, poliki poliki, entzule batzuek kontzertu gela desertatzen dute. Bat trenpu txartzen da baita ere.

Bi oren pasa aritzen dira, 6-7 abesti emaiten dituzte orotarat (120/6,5= ?...).

Ez naiz nahi bezain beterik edota husturik ateratzen kontzertu gelatik. Kanpoan denen oharrak direla “Uaa! Bikaina zen!”, ez dut sobera ene iritzia partekatu nahi; hasiko naiz mokofinarena egiten… begiak hestean naiz ontsa sentitzen, aintzira beltzean ez baita aski ikusten. Luma guziak erretzean baizik ez du zisneak argitzen.