Luhusoko atxiloketek gauza bat erakusten dute: ETAren akabantza iragarriak saihets kalteak jasanarazten dizkio kazetariek aipatzen duten gizarte zibilari –hemen garrantzi handiagoa lukeen gizarte militar bat bailitzan!–. Iparraldeko bost VIP-ek dute berrikitan Pariserako joan-etorri poliziala egin, ez nornahik alabaina, gu guztion ondrako erakunde klandestinoaren armagabetze prozesuan lagundu nahi zutelako soilik.

Eta euskal mundua, gizon bakar, bildu da beste behin Baionako edo Garaziko karriketan destinoaren garratza salatzeko eta bat-bederak bere gain hartuko zuela, bakearen izenean, desarmearen ardura zatia aldarrikatzeko. Deboilaren minean, nehork ez zuen ETAk euskaldungoari inposatu biktimismo sistematiko hori zalantzan jarri: urte berri on hargatik!

Amets bat daukat, aurten ETAk plazaratuko duela bere ekina arras bukatua dela dioen agiria, borroka horrek ez duela ezertarako balio izan aitortuko digula eta aurpegiak agerian, euskaldun arruntak, abertzaleak izanagatik, inplikatu gabe, armak entregatuko dizkiola berak hautatzen duen solaskideari, izan frantses, espainol edo euskal gobernua.

Barkamendu eskatzea halatan ez liteke hain beharrezkoa.