Bidaiariak dira bai, haziak. Bidaiatzea aisiarekin eta plazerarekin uztartzen baditugu, bidaiariak ez, joankin eta etorkin baizik. Sail berriak kolonizatu behar horretan, batzuk joan eta beste batzuk etortzeko garraiobide anitz darabilte landareek fruitu artean.
Palmondoa hedatzen laguntzen duen aingira elektrikoa bezala, animalia ugari da asko uste gabeko garraiolari merke. Animaliok honela erabiltzen dituzten landareek fruta ikusgarriak, gozoak edota usaintsuak hazten dituzte. Arreta handirik gabe erreparatuta ere, erraz antzemateko moduko frutak. Itsuenak ere sudurrez adituko ditu. Eta gozoak, zalantza izpirik gabe hozkaka edo mokoka ekiteko modukoak. Gero kaketan edo zirinetan bilduta han hemen utziko ditugu fruta barruan ziren haziak. Ernatzen direnerako bakoitza bere simaur dosi politarekin.

Animalia eta landarea elkarren premian bizi dira eta batera eboluzionatzerainoko hartu eta emana gara ditzakete. Mutualismoa esaten zaio ezkontza horri. Espainiako Doñana Parke Naturalean ari den Pedro Jordano ikertzailea, baso naturalen berreskurapenean landare eta animalia mutualistek duten garrantzia aztertzen ari da buru-belarri. Science aldizkariak jaso berria du AEBetako Zientzia Akademiaren hedabidean agertutako haren lanaren emaitzetako bat. Atzerabide larrian diren Prunus mahaleb, oilaranak, ikuskatu ditu eta DNAri segika landare bakoitzaren ama nor den jakitera iritsi da. Harrigarria bada ere, amarengandik hamazazpi kilometrora ernatu diren hazietatik sortutako oilaranak topatu ditu. Azeria, lepazuria, garraztarroa edo dena delako fruitu-jale handiren baten aho-mokotik uzkirainoko metro gutxi batzuetako bidea hamazazpi kilometrotan barrena egin ditu oilaranaren hezurrak.

Masusta janaldi bikaina eginda Boston aldera abiatuko naiz ni bihar.