Ikasketak amaitu eta Unibertsitatean lanean hasi nintzenean, duela 23 urte, 60.000 pezeta irabazten nituen hilero (360 euro). Diru horrekin gurasoen etxetik irten, neskalagunarekin bizitzen jarri eta bion soldatarekin ondo bizitzeko modua genuen. Gaur egun, aldiz, bizimodua garestiagoa izanda ere, bada ezberdintasun nabarmena: etxebizitza.

Gurasoen etxetik irten nahi duen gaztea, bere bikotekidearekin –edo bakarrik– bizi nahi duen gaztea etxebizitzaren kate luzeak harrapatuta bizi da. Hipotekek ez dute soldataren zati bat bakarrik kentzen, hipotekek askatasuna kentzen digute. Nork egingo dio aurre nagusiari, enpresa buruari, etxea jokoan duenean? Nork egin dezake hainbat egunetako greba, hilaren bukaeran jateko gurasoen etxera joan behar duenean? Nork erabakiko du familia izatea 40 metro karratuko etxe batean? Edo nor bereizten da, bereiztu ondoren alokairu bat ordaintzeko dirua ez duenean? Hipotekek, etxebizitzen prezio zoro horiek, gure bizitza hipotekatzen digute.

Aspaldian ez da egon gazte langileak mantsotzeko aukera hoberik, nor bere etxean eta bere kontuetan murgiltzeko parada egokiagorik. Baina, azken hogei urteotan etxebizitzak izan duen prezio igoera honek apur-apurka gizarteko arlo askotan du eragina; gero eta seme-alaba gutxiago omen dugu, asteburuetako parrandak ere murrizten ari gara, erosketak egiterakoan gero eta gehiago begiratzen zaio prezioari –interes igoera bakoitzean apur bat gehiago–, eta gastua kontrolatzen dugu, garrantzitsuena eutsi, eta osagarria baztertu; jatekoa bai, baina liburua, esaterako, ez. Izan ere, kultur mundura, harreman pertsonaletara, lan baldintzetara eta beste mila txokotara iristen baizaigu etxebizitzaren kate luzea.