Ama eta aita izatea baino zerbait serioagoa eta aberatsagoa zela guraso izatea esaten zuen gure osaba mutil-zarrak. Bera ez dakit aita izatera iritsiko zen -nik dakidala ez- baina gure guraso papera bete zuen neurri handi batean, izan ere, gure aita asteko sei egunetan joaten zen goizeko zazpietako tranbian lanera eta gaututa itzuli etxera, ia urte osoan. Normala den bezala, nekeak erretxinduta iristen denari grazia gutxi egingo dio sei "baba ale", praketatik zintzilik eta argamasa betean, elkarrekin ikusteak.

Alde ederreko pazientzia zuen osabak, eguna idien pausoan eta bere gustuko lanean pasata. Genituen eginkizunetako ardurak sekula ez zizkigun barkatzen baina bai hizketaldi, adibide eta algara galantak botatzeko aukerak oparitu.

Bada, guraso askori presa, konpresa, estresa, enpresa, A3a, noraeza eta besteen beharrei begiratzeko pereza, nabari dizkiot aspalditxotik.

Aurtengo udako kasu batzuk kontatuko dizkizuet:

- Udalak antolatutako denbora libreko taldean, biharamunean, halako herritako errekara -beroa lagun- joango direla esanaz eta haurrek eraman behar duten jantzi eta gainerakoak adieraziz, gutuna jaso da etxean. Herri horretako errekak udan izaten duen uretan, ahateak ere erabat busti nahi badu makurtu egin behar izaten du, pentsa zer arrisku! Bi edo hiru aita/ama berehala joan ziren erreka ikuskatzera eta beren haurra izan zitzakeen arriskuetatik salbatzera.
- Gipuzkoako probintzian burutu diren udalekuetara joandako 8/9 urteko haurren aita/ama bat baino gehiago -gipuzkoarrak denak- joan da bisitan nahiz eta espresuki eskatu, Foru Aldundiak bidalitako dokumentazioan, ez joateko haurrek ondorengo egunak gaizki pasa ohi dituztela eta. Udalekuen iraupena 7/8 egunekoa izan da aurten.
- Kurtso berriaren hasieran 17 urteko ikasleari egokitu zaion taldea ez zaiola gustatzen eta talde aldaketa eskatu du. Arrazoitutako erantzun batez, aurrez aurre, jakinarazi zaio ezinezkoa dela. Noski, eskuko telefonoz etxera deitu du eta aita edo ama ordu erdi barru eskolan dira semea etsaiaren eskuetatik erreskatatzeko asmo sendoz.

Kezka edo ardura hori izatea, berez, ongi iruditzen zait. Hurrena eman diren pausoak ematea, berriz, bakoitzaren izaeraren arabera egongo da. Hala ere, nire ustez, oinarrizko akats bat dago kasu guztietan: haurrak edo gazteak bere kabuz edo taldean gainditu behar lituzkeen zailtasunak eta langak aita/amek erraztu edo saihestu nahia. Bizitzan beti izango ditugu oztopoak baina beti ez dugu aita/amarik izango gure ordez haiei aurre egiteko. Garaian garaiko zailtasunei aurre egiten ikasten ez duen haurrari, gero eta malda pikoagoa gertatuko zaio bizitzan gainditu beharrekoa, bizitza bera, alegia. Nik ez dut esaten nahita zailtasunak eta zangalatrabak jartzen ari behar genukeenik gure umeei baina, garbi izan behar genuke, beren kasa gainditzen duten koxka bakoitzak, eragin positiboa izango duela beren auto-estiman eta nortasunean. Eta aukera horiek galarazten badizkiegu, nola bete hutsune hori? Hobe beharrez hasi eta kalte egiten ari gara.

Garai modernoek etxeratu dizkiguten gaitzak izango dira. Haurrak dozenaka egiten zituzten garaietan ez zuten haur bakoitzari hainbeste arreta jartzeko modurik eta senideek elkarrekin biziko zituzten gatazkak; batera gaindituko une triste eta korapilatsuak; familian gozatuko lorpen eta arrakastak, aitona/amona edo osaba/izeben aholku eta laguntzaz.

Irtenbidea ez da eta ezin da izan haurrak dozenaka egitea baina bai haur izaten uztea gurasoak haur bihurtu gabe. Aske eta burujabe izaten erakutsi behar diogu haurrari, beldurraren erreinura bideratu ordez.