O Enriqueta! Enriqueta maitia. Begibakarraren ausardiaz baliaturik, garai latzak, gaiztoak, larriak, garai ilunak bizitzea egokitu zaizuela azken urteotan esaten nizun aurreko batean. Eta oker nengoen. Ezjakinaren atrebentziaz oldarturik, sasoi maltzurrak, tenore aldrebesak zirela zuontzat erran nizun. Zuontzat, Araba, Araba espainola, bihotzean soilik ez, tripetan ere sentitzen duzuenontzat, arabartasuna erlijio bilakatu zaizuenontzat. Eta tronpatua nintzen.

Zilegi bekit, Enriqueta, txoko honetatik barkamena eskatzea. Lerro xume hauek zuriztapenetarako erabiltzea. Zilegi bekit, Enriqueta, ahalketurik, lotsaturik, natorkizulako.

Baina ez nintzen ni konfunditurik zegoen bakarra. Espainolak izanik ere, gizaki arruntak direnentzat azken hauteskunde ondorengo egunak tragikoak izan ziren. Jakin badakit, Enriqueta maitia, inork ez duela esan lasterketak erraza izan behar zuenik, inork ez du ukatu Arabako nazionalista espainolok zeregin makala zenutenik, dema txikia zenik, lana samurra. Baina guztiek ez dute zuk duzun adorea, gogoa, kemena. Ez daude zu bezala egurrik sendoenaz, altzairurik arinenaz eginak. Zure mireslerik fidelenak, jarraitzailerik sutsuenak, dizipulurik apalenak ere, erdietsiriko emaitza kaxkarrek etsipenera zeramatzaten, tristurara, agoniara. Eta etsitzen hasiak ziren.

Eta hona hemen zoriontasun eternorako atea irekitzen dien giltza, poz amaigabera daraman eskailera, neurri gabeko alaitasuna ekarriko dien berria: Enriqueta Lehendakari.

Zure bizitza osoa gidatu duen gizartea zerbitzatzeko nahiak eta hiritarron aginduetara egoteko gogoak bultzaturik, Lehendakari izateko prest azaldu zara. Zu, Enriqueta maitia, arabarren artean arabarrena, arabarren batasunaren aitzindari, hiritarron zerbitzari, irakasleen eredu, hezkuntzan ikono, jakindurian dagerrotipo, herrigintzan ikasbide. Garai ilunotan zugan soilik aurkitu ahal dute arabarrek aterpe, gasteiztarrek abaro, Araban sinesten dutenek babes. Enriqueta Lehendakari.

Ahalegin handiak egin dituzue azken urteotan arabartasun benetakoa lantzeko, lurralde jipoitu honen biharko oparoa jorratzeko, benetako historian oinarrituriko etorkizun berria eraikitzeko. Baina, jakin badakit, ahalegin handi hori alferrikakoa izaten ote zen beldurrak atximurkatzen zizkiela barrenak Arabako espainolei, ostikatzen ziela gogoa Arabako espainiar zaleoi.

Eta horra non agertu zaren zu, negargura amaigabe horri bukaera emateko prest, afera larria konpontzeko gertu: Enriqueta Lehendakari.

Alferrik dabil Alfonso azken hilabeteotan zuok irekitako bidetik urratsak ematen. Alferrik ekarriko ditu Espainiako armadako hegazkinak Gasteizko zeruan txiribitoak egitera. Alferrik kaleratuko ditu ehunka irakasle eta alferrik polizia gehiago hartuko. Alferrik. Arabako espainol zintzoak soberan daki zein izan den horrelakoetan aitzindari, nor izan den horretan profeta: zeu, Enriqueta maitia, zeu Enriqueta Lehendakari.

Zuk soilik narotu ahal duzu Araban maspildu samar dabilen espainolismoa. Zu zara kikildurik dabilen nazionalismoa hausterretatik ateratzeko gauza den bakarra. Zuk eta ez beste inork du demak eskatzen duen inkernua. Zuk baino ezin duzu ieldu zazkardian irantzirik dabilen konstituzionalismoa. Enriqueta Lehendakari.

Ardor guerrero vibre en nuestras voces / y de amor patrio henchido el corazón / entonemos el himno Sacrosanto / del deber, de la Patria y del Honor íHonor! / De los que amor y vida te consagran / escucha España, la canción guerrera / canción que brota de almas que son tuyas / de labios que han besado tu Bandera. / De pechos que esperaron anhelantes / besar la cruz aquella / que formaban la enseña de la Patria / y el arma con que habían de defenderla.

Besarkada bat Enriqueta maitia, Enriqueta Lehendakari, laster batean idatziko dizut berriro. Muxu bat.