Bilboko kazetariak bere garaian Kolonbiako bake prozesua jarraitu zuen gertutik, Kuban hango gobernuaren eta FARCen arteko negoziazioak eman zirenean. Oro har, Venezuelako barne egoera eta herrialde hark Kolonbiarekin izan dituen gatazkak ere gertutik jarraitu ditu, besteak beste.

Kubak urtarrilaren amaieran atxilotu zuen eta, munduko hamaika herrialdek eta erakundek egindako eskaerei muzin eginez, oraindik preso mantentzen du epaiketaren zain. Sei hilabete daramatza preso La Habanan, eta esan liteke ia inkomunikatuta dagoela, familiarekin hiru gutun besterik ez baititu trukatu.

Irakurleari seguruenik ezagun egin zaio albistearen hainbat kontu, edo sikiera doinua, eta seguruenik susmagarria ere bai, ez arrazoi barik, irakurtzen aritu dena ez baita egiazko gertaera. Bai, izenak eta lekuak aldatuz gero, berehala etorriko zaio Pablo Gonzalez burura, Polonian 178 egun preso daraman euskal kazetaria.

Kazetariaren bikotekide Oihana Goirienak salatu berri duenez, ez dute komunikazio zuzenik harekin –sei hilabetez, hiru karta guztira–, ez diete uzten ez telefonoz hitz egiten ezta zuzeneko bisitarik ere, eta oraindik ez zaizkio jakinarazi zergatik akusatzen duten espioi izateaz.

Europar Batasuneko zuzenbide jokaerak oso zabalak eta ugariak dira herrialdearen arabera, baina oro har, oinarrizko printzipioa da akusazioaren froga edo zantzu batzuk erakustea, batez ere behin-behineko kartzela zigorra hainbeste luzatzen denean.

Baina ez, Poloniak ez du halakorik egin, eta Gonzalezen defentsak uste du izan litekeela ez duelako halako frogarik. Edozein kasutan, jakin badakigu estatuek nola jokatzen duten frogak eraikitzeari begira, are gehiago oraingo Errusia-Ukrainia gerra testuinguruan. Horregatik, egoera beldurgarria da, lehenik Gonzalezentzat, jakina, baina baita kazetaritzarentzat ere, orain arte Gonzalezi buruz dakiguna horixe baita, kazetari lanetan ari zela atxilotu zutenean.

Polonian preso izatea ere bada beldurra areagotzeko moduko faktorea, nahiz eta jakina den Europako beste herrialde batzuetan ere oso modu autoritarioan jokatzen dela hala nahi denean. Horren erakusgarri bikaina da Julian Assangeren kasua: duela gutxi Erresuma Batuko justiziak eta gobernuak AEBetara estraditatzea onartu dute, AEBetako sarraskien informazio sekretua zabaltzeagatik. Orain artekoa ikusita, eta epaiketari begira, oraingoz badirudi Pablo Gonzalezek berak demostratu beharko duela ez dela Errusiako espioia, eta ez Poloniako justiziak Gonzalez espioia dela.

Amesgaiztoa are gehiago gaiztotzen da Espainiako Gobernuko Sanchez presidenteak adierazten duenean utzi behar zaiola bidea egiten Poloniako justiziari eta konfiantza duela haren jardunean. Eusko Legebiltzarrak erakutsi du Gonzalezen aldeko jarrera eta eskatu dio Espainiako Gobernuari auziaren gertuko jarraipena egin dezan, baina kito, oro har, zarata instituzional edo mediatiko txikia da auziaren bueltan, are gutxiago Poloniak inolako presiorik sentitu dezan. Eta, Poloniako justiziaren independentziaren bermearen aurrean, ondo baino hobeto dakigu zein garrantzitsua izan litekeen estatuen presioa.

Ez dakit zuk, irakurle, baina Gerra Hotz giro berpiztu honetan nekez irudika dezaket hau guztia berdin Carlos Etxebarria El Correo-ko kazetariaren kasuan.