Zapatisten delegazio batek Europara etortzeko asmoa zuela entzun nuenean, bat-bateko poza sentitu nuen. Mundu osoan pandemiaren mehatxupean bizi garen garai honetan, mugak gainditu eta besteen ahotsa entzuteko interesa adierazi zuten haiek nire miresmena merezi zutela ohartu nintzen. Berri hura jasotzean, antiglobalizazioaren zikloko bidaia politikoek eragiten zituzten sentsazioak etorri zitzaizkidan burura: berriro entzuten nuen gugandik urrun bizi arren gurekin horrenbeste gauza komunean dutenen ahotsa, eta berriro oroitzen mugetatik haragoko erronka politikoak komunak direla eta asanblada handi eta askotarikoetan landu eta eztabaidatu daitezkeela.

Ziklo politiko hura amaituta badago ere (duela bi hilabete igaro da Genova2001 kontragailurraren 20. urtemuga), sentitzen dut atzera begira jarri eta handik “keinu politiko” aunitz berreskuratu beharrean gaudela. Adibidez, anbizio politikoa: momentu hartan, G8a deuseztatzea zen asmoa; zein da orain gurea? Baita herrialdeen eta nazioen arteko elkarlana ere, besteak beste asanblada eleanitzetan gauzatzen zena (gogoan dut zeinu hizkuntza ere erabiltzen zela, inor bazterrean ez uzteko). Eta jakina, norberaren lurraldetik kanpo ere burkideak izatea.

Urteak pasa dira, eta ez dut zapatisten gaur egungo gatazken eta lan ildoen inguruko informazio zehatza, baina jakin badakit zeintzuk diren gure erronkak eta gure galderak. Badakit dekolonialitatearen afera gurean oso latza dela, eta badakit ere horrek sortzen dizkigun ezinegonak zapatistekin konpartitzen ahal ditugula. Gauza bera gertatzen zait botereaz edo feminismoaz mintzatzen bagara.

Mexikotik datozen zapatistekin modu zintzoan solastatu, eztabaidatu eta lan eginez gero, hastear den ikasturtearen erronkei modu zorrotzagoan begiratu ahal izango diegu, baita gure erronka politikoen inguruan sakonago hausnartu ere.