Pablo Ibarri egindako hirugarren epaiketak hemengo irrati eta telebistetako informatiboen minutu ugari bete zuen bere sasoian. Duela gutxi atzera ere agertu da lerroburuetan Ibarren auzia. Apirilean erruduntzat jo ostean, ordukoan epaia eman behar zuten: heriotza zigorra ala bizi osorako kartzelaldia. Hil ez zezaten semeek, emazteak, familiakoek berba egin zuten bere alde. Ona dela esateko, ezinbesteko pertsona dela euren bizitzetan. Helburua epaimahaikideen bihotza samurtzea zen, nahikoa zelako haietako bakar batek hilketa legalaren kontra bozkatzea pena hori ez ezartzeko. Errukiaren estrategia, alegia. Funtzionatu die, eta poztekoa da.

Baina zer gertatuko zatekeen Ibarrek familiarik izan ez balu? Ez zituzkeen juzgatzen zutenen bihotzak bigunduko? Pena ematea ezinbestekoa izan behar ote da justizia egin dadin? Errukian oinarrituta dagoen zuzenbidea zuzena da?

Kontua da gizarte-sistema osoa ere halakoa dela. Karitateak ere gupidan du oinarri, urrikalduz gero, laguntza errazago ematen da, telebistako GKEen iragarkiak ikustea besterik ez dago. Eta hori ez da justua, lastima!