La Via Campesinaren Nazioarteko Biltzarraren egitarau osagarriaren barruan, nekazarien eskubideen urraketari buruzko txostena aurkeztu zuten asteazkenean. EAEri dagokion atalaren egileak, Leticia Urretabizkaia EHUko ikerlari eta hezitzaileak, gurekin hitz egin zuen aurkezpena egin baino lehentxoago.
Hitz egin dezagun testuinguru orokorraz lehenik. Alegia, NBEn negoziatzen ari diren nekazarien eskubideen adierazpenaz.
Adierazpen horren zirriborroan bada artikulu berritzaile bat, hamazortzigarrena, nazioarteko marko juridikoan oraingoz existitzen ez dena: errentarako eta bizibide duinerako eskubidea. Eta oraingoz ez da existitzen nekazariak izan direlako eskubide hori defendatzeko beharra sentitu duten bakarrak.
Zertan datza eskubidea zehazki?
Eskubide horren bitartez bermatu egiten dira merkatuetara sarbidea, diru sarrera duinak, prezio justu eta gardenak, eta komertzializazioa komunitateak kudea dezala. Nekazariek horren alde egiten dute beren produktuen prezioa erabakitzeko botererik ez duen sektore sozial bakarra direlako.
Nork du, orduan?
Enpresa handiek. Elikadura-sistemaren gaineko kontrola ezabatzearen ondorioz, transnazionalek erabakitzen dute bai zenbat ordainduko dieten ekoizleei, bai zenbat ordainduko dugun kontsumitzaileok. Azpimarratzekoa da eskubide hori ez dela, hortaz, nekazarien onerako bakarrik, baita kontsumitzaileon onerako ere, orain ez baitugu gure elikaduraz eta haren truke ordainduko dugunaz erabakitzeko aukerarik.
Zaila izango da NBEren adierazpen hori aurrera ateratzea?
La Via Campesinak hasierako proposamena egin zuenean, ekoizleek prezioez erabakitzeko ahalmena aldarrikatu zuen. Horrek eraso egiten dio kapitalismoaren oinarriari, eta herrialde askok ez dute onartu nahi. Bai Iparraldekoek, haietan baitaude mozkinak lortzen dituzten enpresak, bai Hegoaldeko herrialde agro-esportatzaile batzuek ere.
Zuk EAEko kasua aztertu duzu. Zein da egoera?
Banatzaile handiei saltzen dieten nekazariek ez dute euren prezioak ezartzeko aukerarik. Europako Nekazaritza Bateratu Politika hasi zenean, bazegoen benetako interesa bertako nekazariak ez desagertzeko (elikagaien munduko merkatuan lehiatu ahal izateko besterik ez bazen ere), eta prezioak bermatzeko eta merkatua arautzeko politikak ezarri ziren, baina ondoren, EBk Munduko Merkataritzaren Erakundearekin eta merkataritza askeko itunekin hartu dituen konpromisoak direla-eta, merkatuaren kontrol-neurrien ordez diru-laguntza sistemak jarri dituzte. Laguntza horien bitartez berdintzen da prezion beherakadak nekazariei dakarkien galera. EAEra etorrita, batetik ikus daiteke Espainiako Estatua ez dela ziurtatzen ari laguntza horiek behar bezala iristea sektorera, eta bestetik, oztopoak ipintzen ari zaizkiola tradizioz ekoizleentzat oinarrizkoa izan den tokian tokiko salmentari.
Nola?
Haren gestioa pribatizatuz, fiskalizazioa areagotuz… Nekazarien ohiko jarduerarekin zerikusirik ez duten aurre-baldintzak ezarri dira, nork sal dezakeen eta nork ez erabakitzeko. Salmenta, maila horretan, beti izan da herrian denen artean gestionatuko zerbait, baina gero eta zailago bihurtzen ari da modu horretan saltzea.
Zeintzuk dira aipatu dituzun aurre-baldintza horiek?
Besteak beste, higiene eta osasun arauak. Globalenetik lokalenera, industriarako pentsatuta daude. Eta zaila da baserri txikiek betetzea. Hala ere, badirudi guk gure txostena idazten ari ginen momentuan EAEn apur bat malgutzen hasiak zirela arau batzuk, beraz baliteke egoerak apur bat hobera egin izana.
Zer neurri ezar daiteke errentarako eskubidea bermatzeko?
Prezioen behatokiak sortzea, ekoizleek eta are kontsumitzaileek ere parte har dezaketen prezioen negoziazio mahaiak eratzea… Helburua da nekazarien bizimodua ahalik eta autonomoena izan dadila, diru-laguntzen menpe egon gabe, laguntzak independentzia galarazten duten tranpa baitira. Bestalde, ekoizleak, kontsumitzaileak eta kontzientziadun udalak ekimen interesgarriak sortzen ari dira EAEn, baina legez kanpo geratzera kondenatuta daude. Neurri on bat litzateke horiek babestea, edo behintzat ez oztopatzea.
Larunbatean Derioko Nazioarteko Konferentziari amaiera eman eta gero, manifestazioa egin da igandean Bilbon, La Via Campesinak deituta. Moyua plazatik Zazpi Kaleetako Plaza Barrira arteko ibilbidea egin dute ia 2.000 lagunek, eta ondoren bazkaria izan da. Horren aurretik... [+]
Euskal Herriko Deia zabalduz amaitu da La Via Campesinaren VII. Nazioarteko Biltzarra Derion. Lau egunez eztabaidan aritu eta gero, biltzarraren ondorioak biltzen dituen adierazpena aurkeztu dute bi ordu inguruko ekitaldi hunkigarri batean. Mundu osoko 200 milioitik gora... [+]
Argentina iparraldeko Santiago del Estero probintziatik etorri da Deolinda Deo Carrizo La Via Campesinaren Nazioarteko Biltzarrera. Nekazari indigenen eskubideen alde borrokan diharduen MNCI (Nekazari Indigenen Mugimendu Nazionala) taldeko kidea da, baita mugimendu... [+]
“Elkarte txikia gara eta guretzat erronka handia da nazioarteko konferentzia hau antolatzea, baina gure errealitatea ikusarazteko aukera bikaina ere bada”, esan digu Alazne Intxauspe EHNE Bizkaia sindikatuko kideak, La Via Campesinaren VII. Nazioarteko Biltzarra... [+]
Jendez mukuru izan da Derioko apaiztegi zaharreko eliza zena, Biltzarraren inaugurazio ekitaldian. Dantzak, kantuak eta musikak hartu dute lehenbiziko ordua, mezu politikoek bigarrena. Amaieran, azken urteetan La Via Campesinarekin bat egindako elkarte berrien aurkezpena egin... [+]