A Melón non lle salgue ben. Que sorpresa. Os migrantes non deixaron de chegar. Talvez non había chamadas efectivas, talvez sempre hai un efecto de expulsión. Non é que lles guste o noso xardín (como lle dixo Borrell), é que a eles só deixámoslles o lume do inferno. Imaxes, de novo imaxes: Lampedusa invadida, con pel negra, xa que nas imaxes os apilamientos parecen máis apilados si os acumulados son negros.

Cando Europa empeza a moverse faio a ritmo de xardín. Bruxelas está tan angustiada que fixo unha reunión por teléfono. Francia mostrou a súa solidariedade con Italia e Van der Leyen visita a illa italiana.

No mesmo noticiario falan de Mahsa Aminas, detida por levar mal o cueiro da cabeza de Irán e que non sobreviviu. É un heroe: aquí sería un terrorista potencial para uns, outra ficha sen vontade que vén substituír a nosa cultura para outros máis convictos, que sen querer está a beneficiar a estratexia neoliberal da patronal. Dise que Europa lle concederá o Premio Sajarov (quizais por matar sen pasar a fronteira sen crear problemas en Lampedusa).

Meloni di que non considera o xesto de Europa como un xesto de solidariedade, senón como un xesto de responsabilidade, xa que esa fronteira é non só de Italia, senón tamén de Europa. E aos ultradereitistas nunca hai que darlle razón, pero hai que darllo. De cando en vez deberiamos lembrar os límites que fortalecen para que pasemos tranquilos no noso xardín. As nosas fronteiras están en Tunes, Marrocos, Libia, Turquía... As nosas fronteiras non convencen a ninguén. Ler, ver, escoitar de cando en vez o que facemos alí e seguir paseando polo xardín coma se fosen salvaxes.