Pódese dicir que nas condutas sociais de Euskal Herria valorábase moito o respecto, a solidariedade, a asunción de responsabilidades... O respecto, a solidariedade e a perseveranza era aínda maior, e é, cando están/están implicados os presos políticos vascos. Iso é o que nos dixeron, polo menos, quen viviron e compartido os acontecementos políticos e sociais de Euskal Herria nas últimas décadas. E iso é o que eu creo.

E si non nos equivocamos sobre o respecto, a solidariedade…, xorde unha pregunta sinxela: Por que ETA nunca fixo (nunca é tarde) unha declaración na que recoñece aos seus militantes o que se lles esixe a cada un deles hoxe en día, en lugar de romper a dignidade e o carácter político dos militantes que están fuxidos, exiliados ou encarcerados?É dicir, a Oficialidade da Esquerda Abertzale “suxire” aos presos políticos vascos que denunciar e arrepentirse son as liñas vermellas que hai que manter legalmente, pero a partir de aí… todo libre. Todo en liberdade! Esta é a “suxestión” de Sortu.

Sabemos que os presos políticos vascos tiveron historicamente outras liñas vermellas. Por exemplo, o seu carácter político, que recollía as características da loita a favor da liberación nacional e social. Solidariedade ante decenas de opresiones espontáneas e decenas de opresiones ben pensadas para romper a unidade do Colectivo. Precisamente, a unidade é un dos elementos fundamentais que impediu a ruptura do Colectivo de presos políticos vascos nos últimos 60 anos. Estes son algúns dos principios que durante anos mantiveron firmemente os presos políticos vascos. O tema é tan longo como denso, e estes son só exemplos.

Devandito isto, por que ETA non recoñece o dano causado? Por que non arrepíntese e por que non pide perdón ás vítimas? Por que non compórtase de maneira dessolidaria ante os prisioneiros, fuxidos ou exiliados, como se esixe aos prisioneiros? Por que non denuncia e por que non axuda a esclarecer a responsabilidade de centos de accións? Por que non di que estaba equivocado desde o principio? Por que ETA non recoñece todo iso e por que axuda a que os seus militantes (e os que non son militantes) fágano? Por que? E é que todo iso hai que facelo na liña que Sortu reivindica e suxire ao Colectivo de presos políticos vascos.

Por que no pasado sentiamos lóxico que centos de militantes de ETA asumisen todas as accións da súa organización ante os tribunais de guerra de España e Francia, e por que decenas de miles de persoas consideraban admirable ese compromiso, ese respecto, esa solidariedade? Por que os militantes de ETA deixaban asombrados á opinión política de Euskal Herria, facendo folga de fame para denunciar a aplicación do Estatuto español nas Vascongadas? Por que se consideraba lóxico que os presos políticos fixesen folgas de fame para denunciar a opresión? Poderíanse dicir tantas cousas… Pero a falta de espazo limítanos.

Por que os presos políticos vascos teñen que arrepentirse? Por que os presos políticos vascos teñen que ser insolidarios entre si para conseguir a liberdade cando España e Francia queren? Por que teñen que romper a unidade do colectivo de presos políticos vascos?

Por que se abandona así a Fronte Penal? Por que deixar en mans dos nosos inimigos aos membros que están alí? Porque se decidiu pechar as frontes? E si o inimigo non pecha a Fronte Penal (entre outros)? Si dáse conta de que cambiou de ciclo e que o inimigo non o é ou se dá conta de que está a vingar teremos que insistir no que é fundamental?

Somos moitos os que estamos convencidos de que podemos sacar EPP con dignidade. Xa o fixemos e farémolo unha vez máis. Até conseguir os obxectivos tácticos e estratéxicos de AMNISTÍA, non te perdas!

(Jon Iurrebaso Atutxa é un ex preso político de ETA)