Ese foi precisamente un dos extremos das reflexións do artista Zaloa Ipiña e por iso emprendeu, entre outras cousas, a creación de pezas e instalacións que representasen a opresión lingüística. Nas artes plásticas e visuais o bilbaíno ten unha traxectoria frutífera e nos últimos anos tivo o eúscaro como materia prima pública no seu traballo tanto en Euskal Herria como fose.

É evidente que realiza un labor de documentación prudente durante o proceso creativo. Na exposición "A xordeira visual" investigou para unha errata os instrumentos utilizados para reducir as linguas e converteunos en pezas artísticas. A medida que viaxaba polo escaparate, Ipiña conseguía que as pezas atravesasen ao espectador, despois da vivencia, xa que o corpo abandonaba a habitación, pero a sala quedaba no espectador; como dicía, Ipiña abriu unha sala á arte visual contemporáneo do eúscaro.

Agora centrouse nas relacións entre as linguas e creou desde a mirada da ecoloxía lingüística a exposición "Mingainatu", que se pode visitar até o pasado mes de xuño sobre a cidade, concretamente na galería Edertek, esperando aos pamploneses e visitantes. Zaloa Ipiña botou de menos interpretacións da diversidade, trouxo o mundo a un mapa e non colgouno na parede, porque non hai lugar máis propicio para recoller a terra, axuste. A través da exploración das esquinas da Terra, pasando pola criba da arte, parece que nos quere ofrecer a oportunidade de pisar o mundo para demostrar o fácil que é provocar a dor.

Non vou facer o spoiler da exposición, pero creo que no segundo proxecto de linguas foi un pouco máis aló. Ipiña ofrece unha gran oportunidade para a reflexión, nunha intensa campaña electoral. Se non hai outra cousa, seguindo o camiño de Zaloa, podemos levar unha sangría máis aló e dicir que o eúscaro (tamén) necesita diñeiro, e unha habitación para a arte.