O ámbito científico conta desde hai anos con oito indicadores que garanten o equilibrio do ecosistema e a saúde das especies que o integran:Clima; ciclo do nitróxeno; estado das augas superficiais; estado das augas subterráneas; extensión das zonas naturais non ocupadas; integridade funcional dos ecosistemas modificados polo home; ciclo do fósforo e contaminación de aerosois. Teñen identificado para cada un o límite a non superar. Con todo, o estudo publicado pola revista Nature o 31 de maio sinala que só a contaminación dos aerosois respecta o límite imposto. Respecto dos outros sete indicadores, a situación é preocupante: "Somos un camiño perigoso que provoca un desequilibrio global do planeta", segundo Johan Rockström, un dos investigadores.

Por exemplo, en canto ao clima, limítase a un grao de temperatura preindustrial. Pero na actualidade, o incremento é de 1,2 graos e seguindo as previsións do Panel Intergobernamental de Emerxencias Climáticas (GIEC), en 2030 sería de 1,5 graos en función da produción e consumo que teñamos.

A peculiaridade deste estudo é que se tiveron en conta dous criterios: "Seguridade" e "xustiza". Até agora só se observaba o primeiro, un rango que non asegura a resiliencia e estabilidade do sistema terrestre, pero este estudo pretendeu enriquecer a medición, introducindo a noción de "fronteira xusta": o límite que produce efectos prexudiciais para os seres vivos (redución de recursos alimentarios, migracións forzadas, epidemias, etc.).

Auga excesivamente atrancada

Como medida de conservación dos ecosistemas acuáticos, debería ser alterado menos do 20% das verteduras de auga. Con todo, na actualidade o 34% son conmovidos. Demasiado, aí tamén. No caso das augas subterráneas, en xeral, a eliminación debería ser menor ou igual que a ocupación natural dos acuíferos. Pero esta garantía só se dá no 53% das concas mundiais.

Tampouco se respecta a fronteira coa biodiversidade: entre un 50% e un 60% dos ecosistemas mundiais non debería emocionarse, pero segundo o estudo, só o 45-50% atópase nesta situación. En canto ás zonas explotadas polos seres humanos, cada quilómetro cadrado necesitaría entre un 20 e un 25% de "semi-natural", é dicir, garantindo árbores, lapas, hortas, sopas ou outras verduras. Sen ela a supervivencia dos insectos, o humus que necesita o ecosistema ou a polinización serían desequilibrados. Dous terzos dos espazos antropizados non cumpren esta condición.

Diagnóstico negro

O diagnóstico foi "moi grave" na investigación: "Se o planeta fose un corpo, todos os seus órganos serían danados. Os seus pulmóns, pero tamén os seus riles, o fígado...". Os investigadores difundiron a mensaxe de que o cambio debe ser "inmediato". Como? A partir deste oito límites e do compás, canalizando a "transición integral".