O ámbito científico conta desde hai anos con oito indicadores que garanten o equilibrio do ecosistema e a saúde das especies que o integran:Clima; ciclo do nitróxeno; estado das augas superficiais; estado das augas subterráneas; extensión das zonas naturais non ocupadas; integridade funcional dos ecosistemas modificados polo home; ciclo do fósforo e contaminación de aerosois. Teñen identificado para cada un o límite a non superar. Con todo, o estudo publicado pola revista Nature o 31 de maio sinala que só a contaminación dos aerosois respecta o límite imposto. Respecto dos outros sete indicadores, a situación é preocupante: "Somos un camiño perigoso que provoca un desequilibrio global do planeta", segundo Johan Rockström, un dos investigadores.
Por exemplo, en canto ao clima, limítase a un grao de temperatura preindustrial. Pero na actualidade, o incremento é de 1,2 graos e seguindo as previsións do Panel Intergobernamental de Emerxencias Climáticas (GIEC), en 2030 sería de 1,5 graos en función da produción e consumo que teñamos.
No caso das augas subterráneas, a eliminación debería ser menor ou igual que a ocupación natural dos acuíferos. Pero esta garantía só se dá no 53% das concas mundiais.
A peculiaridade deste estudo é que se tiveron en conta dous criterios: "Seguridade" e "xustiza". Até agora só se observaba o primeiro, un rango que non asegura a resiliencia e estabilidade do sistema terrestre, pero este estudo pretendeu enriquecer a medición, introducindo a noción de "fronteira xusta": o límite que produce efectos prexudiciais para os seres vivos (redución de recursos alimentarios, migracións forzadas, epidemias, etc.).
Como medida de conservación dos ecosistemas acuáticos, debería ser alterado menos do 20% das verteduras de auga. Con todo, na actualidade o 34% son conmovidos. Demasiado, aí tamén. No caso das augas subterráneas, en xeral, a eliminación debería ser menor ou igual que a ocupación natural dos acuíferos. Pero esta garantía só se dá no 53% das concas mundiais.
Tampouco se respecta a fronteira coa biodiversidade: entre un 50% e un 60% dos ecosistemas mundiais non debería emocionarse, pero segundo o estudo, só o 45-50% atópase nesta situación. En canto ás zonas explotadas polos seres humanos, cada quilómetro cadrado necesitaría entre un 20 e un 25% de "semi-natural", é dicir, garantindo árbores, lapas, hortas, sopas ou outras verduras. Sen ela a supervivencia dos insectos, o humus que necesita o ecosistema ou a polinización serían desequilibrados. Dous terzos dos espazos antropizados non cumpren esta condición.
Como garantía da biodiversidade, entre un 50% e un 60% dos ecosistemas mundiais non debería emocionarse, pero segundo o estudo, só o 45-50% atópase na actualidade nesta situación.
O diagnóstico foi "moi grave" na investigación: "Se o planeta fose un corpo, todos os seus órganos serían danados. Os seus pulmóns, pero tamén os seus riles, o fígado...". Os investigadores difundiron a mensaxe de que o cambio debe ser "inmediato". Como? A partir deste oito límites e do compás, canalizando a "transición integral".