Eta arkitektoen burbuilean, krisi klimatikoaren gaineko kezka igartzen al da? Galdetu dit agroekologoak.

Eraikuntzaren sektorea CO2 emisioen portzentaje altuaren eragilea izanik, galderak zentzua badu. Naomi Klein-ek Honek dena aldatzen du liburuan kontatzen du nola hegazkin batek aireportu-pistako bero tenperaturagatik aireratu ezinik, bidaiariek hegazkinez aldatu eta potentzia handiagoko hegazkin batekin bidaia hartu zutela, eta gure krisiarekiko harremana anekdota honek jasotzen omen du: hegaldiaren beharrezkotasunaz galdetu beharrean, hegaldiak bere bidea egiteko mugimenduak egiten ditugula, eta jarrera honek ez duela krisia onartzen eta beraz bestaldera begiratzea dela. Eraikuntzaren praktikan teorizazio asko ageri da klimaren fenomenoekin eraikitzeko eta naturalizazio bideak eraikin eta kaleetan barneratzeko. Aldaketak argiak dira arautegi teknikoetan energia aurrezpenerako teknikak eta teknologiak betearazteko beharragatik, edo eraikuntzen eta kaleen “krisialdirako egokitzapena” lan iturri bilakatu delako. Baina “eraikuntzaren hegaldiak” berdina izaten jarraitzen du. Eraikina merke eta azkar egiteko aldarrietan oinarritzen bada, bestaldera begira gauden seinale.

Gero eta arkitekto talde gehiago dago manifestu etikoen barne lan egiten duena; gutxi eraiki, berreraiki, ez-eraiki edo deseraiki estrategietan lerrokaturik, arkitekturaren kontrako lerrokatzea baino, arkitektura eta krisiaz arduratzeko topaleku oparoa dela sinistuta. Biomaterialetan eta eraikuntza hondakinen berreskurapenean lan handiak egiten ari dira, eraiki behar izatekotan, baliabideen kudeaketak testuinguruaren ezaugarri propioak jasotzeko sikiera.

Planteamendu erradikalagoak ere entzuten dira: bost urtean eraikin berri gehiagorik egingo ez bagenu? Edo hormigoia erabiltzeari utziko bagenio, nolako arkitektura egingo genuke? Agian horrela hegaldiko zenbait bidaiarik bidaiaren beharrezkotasunaz eta bidaia egiteko beste moduetan pentsatzeko geltokia egingo genuke.