Anxo Lugilde da kazetari bat tarteka jarraitu izan dudana, batez ere Galiziaz gehiago jakiteko, noski, galiziarra izanik: baina baita Kataluniaz ere, gibel asmo galiziarra galdu gabe, bertan bizi izan baita urte luzez, eta lan egin baitu La Vanguardia egunkarian edo RAC1 irratian –eta Praza Pública agerkarian–. Esango nuke bera izan dela garai batean Feijoó presidentea, Neurritsua ezizenez ezagunagoa, estu hartu duen bakarretakoa. Noski, horren ondorioz izan da Galiziako hedabide ofizialetatik ezabatua. Ez bakarrik, bestela ere, desagertu bezala egiten zen batzuetan, sei hilabete, hamabost, zazpi aste azken aldian. Agertu zen arte esanez bazuela aspaldiko adiskide bat, azken hogeita hamar urte luzeetan bere ondotik joan ez dena, azken lau urteetan hiru aldiz eraitsi duena: depresioa, anglosaxoiek zakur beltza deitzen dutena.

Liburu batean bildu du orain esperientzia hori, hiru eletan, gaztelania, katalan, galego, Bartzelonako osasun zentro batean eman zituen hilabeteetan ondu zuen egunkaria. Liburu argigarria, gaixotasun ezezaguna baita depresioa, milaka eta milaka lagunek pairatzen duten arren. Gorputzaren beste edozein partetako patologia bat bezalakoa, miopia, diabetea edo tuberkulosia, baina ez hanka, ez bihotza, burua erasaten duena. Arimaren gaixotasuna, mekanismo kimikoen bitartez gorputzean adierazten dena, bizitzeko gogoa bera kenduz: ez alferrik, suizidio kausa nagusia da, heriotza ez naturalen artean lehenengoa. Burmuinak lan egiten du zure kontra. Eta gero dakartza lotsa, estigma, errua, ez ulertu, ez onartu, aintzakotzat ez hartzea. Segur aski, artista, idazle, intelektualen kasuan, pertsonaiarekin batera doala dirudien osagaia; kazetari baten kasuan diferentea da. Eta, badakit, pasatzen gara umoreaz hitz egitetik depresioaz hitz egitera. Baina, zer nahi duzue, ez naiz ni, da bizitza. Gainera, depresioaz ere barre egin daiteke, Lugildek bere jardunean, tarteka, zorigaitzaren erdian, erakusten digun bezala.