Azken garaiotan inposatzen ari zaidan pentsamendu bat: dirua ez da inportantea. Edo, bestela esanda, dirua ez zait inporta. Are bere existentzia zait erabat trabagarria. Kontxo, onura baino gehiago, ondoeza eragiten didala. Hau da, existituko ez balitz, hobeto. Eta diruaz hitz egitea tabu izango da, baina diruak gutaz hitz egiten duela esan daiteke, erabiltzeko dugun moduak definitzen gaituela. Ni neu ez naiz gastatzaile konpultsiboa, ez aurreztaile patologikoa. Ez eta tartekorik ere. Ez. Indiferentzia da erabatekoa. Eguneroko behar oinarrizkoenak asetzeko –eta, ados, tarteka libururen bat erosteko– nahikoa badut, aurrera. Zentzu horretan inbidia pixka bat ere badiot Martin Amisen Money eleberriko protagonistari, Jon Neroni: adikzioak ugari ditu, edana, tabakoa, janari azkarra, pornografia; baina, batez ere, dirua da bere droga nagusia.

David Graeberrek esango digu hasieratik daudela kreditua, zorra, dirua. Eta agian ez dago elkartrukerako bitarteko eraginkorragorik –eta kasu horretan nire arazoa litzateke, ez hainbeste dirua, baizik eta beste jende batekin elkartrukatu beharra–. Eta agian arazoa da diruaren gehiegizko goratzea, gorazarrea, jainkotzea, elkarreraginen erdi-erdian jarri izana –eta hartara berreskuratuko nuke fede apur bat elkarreraginean, eta bilatuko nuke beste modu batekoa–. Bada, seguru, dirua neurriz goiti pilatu duenarekiko halako mesfidantza bat, San Agustin gogoan: aberatsa, edo da lapurra, edo lapurren seme-alaba. Ambrose Biercek beste definizio bat dauka: “Nagien, ezgaien, etxekalteen, bekaiztien eta zorigaiztokoen ondasunak kudeatzen dituena” –eta, ez naizenez aberats, jakin nahi nuke kategoria horietako zeinetan, edo zenbatetan sartzen naizen–. Alegia, errazagoa dela orratzaren begitik gamelua igarotzea, aberatsa nire erreinuan sartzea baino. Eta, aldiz, pertsona guzti-guztiek behar materialak aseta izatea iruditzen zait dela, politikaren zeregin nagusi, ez esateagatik bakarra.

Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora

ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.


Kanal honetatik interesatuko zaizu: Iritzia
Materialismo histerikoa
"Mario Lopez" eta "Gernika"

Krimen matxistak, mediatizatzen direnean, emakumeontzat lezio bilakatu ohi dira, eta bizirik badago, biktimarentzat. Nerea Barjola ikertzaileak Alcasserko kasuaren bidez azaldu zigun hori. Eta Nagore Laffageren hilketak ere lezio astun bilakatzeko arriskua izan zuen, lezioa... [+]


2024-03-31 | Ula Iruretagoiena
Lurraldea eta arkitektura
Bestaldera begira

Eta arkitektoen burbuilean, krisi klimatikoaren gaineko kezka igartzen al da? Galdetu dit agroekologoak.

Eraikuntzaren sektorea CO2 emisioen portzentaje altuaren eragilea izanik, galderak zentzua badu. Naomi Klein-ek Honek dena aldatzen du liburuan kontatzen du nola hegazkin... [+]


2024-03-31 | Diana Franco
Teknologia
Gorputzaren memoria

Mekanografia ikasi baduzu, gitarra jotzen, josten edo eskuz idazten, ulertzen duzu zure gorputzak zelan memorizatzen dituen zenbait jarduera. Gorputza eta adimena modu miresgarrian daude harremanduta, bat dira. Gizakiok sortu dugun teknologia eta honek gure gorputzarekin duen... [+]


2024-03-31 | David Bou
‘La xarxa ultra’

ARGIArekin azken kolaborazioa egin nuenetik lau hilabete igaro direnean, testu honen bidez nire iritzi-artikuluei berriro heldu diet, baina azalduko dizuet zergatik alde egin dudan denboraldi honetan aldizkari maitagarri honen orrialdeetatik.

Otsailaren 20an La xarxa ultra... [+]


Eguneraketa berriak daude