Kontua da elementu horiek koadro berean uztartzen dituela, naturaltasun osoz, ezinezkoak diren eszenak bene-benetakoak balira legez agertuz. Jauregi dotore bateko egongela apainduan pare bat jirafa hormetako koadroak begiratzen egon daitezkeela sinesgarri egiten zaio ikusleari, hain dira irudi errealistak. Edo hiri hutsetako kale geometrikoetan zaldun ingelesak, txakur eta guzti, harro-harro paseoan.

Maiz bidaiatzen du Ignacio Goitiak; hiri handiak, giro berriak ezagutzea atsegin du. Bidaietan ikusitako guztia xurgatu, eta itxuraz absurduak diruditen eszenetan nahasten du. Ezarritako ordena artearen bidez apurtzeko gogoa du, sinboloei, arkitekturari, hirietako espazioari eta botereari alternatibak bilatzen dizkie, teknika klasiko eta landuari uko egin gabe.

Aukeratzen dituen figurak koadroz koadro eramaten ditu, eszena desberdin baina errepikakorretan. Jirafak daude serie batean, Amerikako Estatu Batuetako telesailetako itxura duten poliziak beste batean, pertsonaia aristokratikoak, larruzko arropaz jantzitako gizon erdi biluziak... Azken horiek Kaliforniako San Frantziskon ikusitako Folsom Street Fair topaketan ezagutu zituen; haien naturaltasun eta desinhibizioak liluratu egin zuen Goitia. Koadroetan, lasai asko ageri dira kalean hizketan, museoan zein jauregiko alfonbra garestiaren gainean, guztiz integraturik.

Izatez, atzera begirako erakusketa da, Ignacio Goitiak 1988tik gaur arte egin duen ibilbide artistikoaren lagin esanguratsua bildu baitute Rekaldeko arduradunek, Goitiaren beraren laguntzaz. Artista honen estilo bitxia eta koadroetako detaile harrigarriak ezagutzeko aukera paregabea da, eta, gainera, sartzea doan da.