Betidanik izan naiz Ivo Pogorelichen mireslea. Eta, egia esan, ezin dut eman arrazoi konkretu bat miresmen horretarako. Pianojole ona, oso ona da; bere belaunaldikoen artean, nahiz eta onena ez izan, nabarmentzen da. Baina esan behar da musikari berezia dela, ez dela publiko guztien gustukoa, hain bitxia eta askotan zentzugabea da bere jotzeko era. Hala eta guztiz ere, oso pertsonaia erakargarria da, eta taula gainean ikus eta entzuten duzunean harrapatu egiten zaitu, dudarik gabe.

Pentsamendu horiek guztiak bueltan nituen buruan Ivo Pogorelich maisuaren azkeneko Gasteizko errezitaldian. Hirurogei urte ditu, eta ez da 80ko hamarkadan pianoaren nazioarteko panoraman iraultza ekarri zuen mutiko hura, guapoa, delikatua, dotorea. Elkarrizketa askotan aitortu duen bezala, bera ez zen jabetzen bere glamouraz, hori Deutsche Gramophon diskoetxearen promozioa zen. Une honetan, alde batera utzi ditu marketin-kanpaina basati horiek, eta aurkezten da bera den bezalaxe: gizon lasaia, konprometitua eta diskretua.

Gasteizko kontzertua bere bitxikeriaren erakustaldi izugarria izan zen. Tempi geldoak eta disekziozko interpretazioak izan ziren ezaugarri nagusiak. Den-dena agerian utzi zuen, motibo bakoitza, azpi-melodia txikiena garbi entzuten ziren bere bertsioetan. Musika biluzia erakutsi zuen.

Hasteko, Mozarten Adagio si minorrean KV 540 zinez dramatikoa entzun genuen, agian gehiegi. Jarraian, eta gordintasunaren bidea jarraituz, Liszten Sonata si minorrean S. 178 eskaini zuen. Kontraste izugarriak egin zituen, pianissimi delikatuenak, eta fortissimi gorgarriak, den-dena muturreraino eramanez.

Errezitaldiaren bigarren zatian, plater interesgarriena aurkeztu zuen. Hain konplexuak diren Robert Schumannen Estudio sinfonikoak, op. 13, hil ondorengo bariazioak barne, oso bereziak iritsi zitzaizkigun. Hasi zen hil ondorengo estudioekin, oso mistikoak, eta hasiera hori nahiko arraroa egin zitzaigun. Baina obraren gorputzaren bertsioa benetan dotore eta sakona izan zen. Salbatu zituen zailtasun teknikoak –sufrimenduz, esan behar da–, eta ikuspegi orkestrala eman zion interpretazioari. Hori bai, jasan zituen Pogorelich gaixoak eztulak, karameloak, mobilak… Pena da, baina halakoxea da gure publikoa. Bis gisa, Sibeliusen Bals tristea-ren pianorako moldaketa jo zuen. Maitemindu egin ginen berriz ere.