Azken asteetan Euskal Herrian hainbat langile hil dira. Urrian, etxeko lanetan aritzen zen emakume bat hil zen Derion, egunero deskantsurik gabe 24 orduz beharrean aritzen zelako; eta Santurtziko portuan lan istripuz beste bi lagun hil dira berrikitan. Aurten jadanik 50 pertsona hil dira lan istripuz, horietako askok kontratu prekarioak eta behin-behinekoak zituzten.

Azken urteetan bizitzen ari garen krisi ekonomiko luzeak prekarietate eta miseria laborala sortu du. Prekarietate horrek lantokian baldintza kaskarragoak ekarri ditu –lan-arriskuen prebentzioan eta segurtasun neurrietan dagoen inbertsio eskasa adibidez–, eta ez gutxitan langilea heriotzaraino eramaten dute, gorago aipatu ditugun kasuen moduan. Ez dira gutxi egunean 11 orduz lan eginarazi eta ordua 5 eurotan ordaintzen duten azpikontratak –baita administrazioaren barruan ere–. Confebask euskal patronaleko presidenteak berak, Roberto Larrañagak, azpikontrata sarea sortu zuen lan baldintza horiekin, ELA sindikatuaren esanetan. Bistan da lan prekarietateak, pobretzeaz gain, hil eta asasinatu ere egiten duela.

Esplotazio eta zekenkeria hori ez da anonimoa ordea. Arduradunek izen abizenak dituzte. Eta langile klaseak eskubidea du haiek ezagutzeko. Orain, kanpaina sindikal ausart eta eredugarria jarri dute martxan hori dena salatzeko, enpresa garrantzitsuenen eta administrazioaren arduradun nagusien argazki eta guzti. “Pertsona konkretuen irudia kaltetzen” duena, EAEko Enplegu kontseilari Angel Toña jauna, ez da sindikatuen kanpaina grafiko bat, langileen artera pobrezia eta baita heriotza bera ere ekarri dituzten prekarietate, miseria eta esplotazioa baizik.