Nahiz eta guztiok garen
tik-tak soinuen testigu,
guri “etorkizun” hitzak
aspaldi aldegin digu.
Ze garapen, kontsumismo,
ze krisi eta ze diru?
Hamar gara familian
ez bat, ez bi ta ez hiru.
Furgoneta kaxaz bete,
ez logela ez altzairu.
Su bat erdigune eta
parrilan lau bat bixigu.
Gitarraren askatasun
ilargiaren gatibu
edozein izkina gure
etxe bihurtzen dakigu.

Gaur aitak hala esan dit:
“hitz egin beharra daukagu,
laster ezkonduko zara
merezi bezain ondradu”.
Txanpaina atera eta
irrifartsu nahiz afaldu,
salduta den gorputz baten
bihotzak zentzurik al du?
Ez nuke nahi ikasteko
dudan gogoa itzaldu,
biziak mundura sortu
ta nire bizia galdu.
Malko artean amonak
besarkatuz dit azaldu:
“Ahoa itxi behar duzu
eta bi hankak zabaldu”.

Bikote polita egiten
dugula dute berretsi
eta zapiaren proba
egingo didate etzi.
“Heldu dira hamazazpi
urteko Joan eta Jesi”
orri idatzien aurkako
borrokak ez du merezi.
Baina ez dut payo izan nahi
nahiz eta askok ez sinetsi.
Poz, alaitasun, musika
artean naizenez hezi
horrela segiko dugu
hain bitxi ta hain berezi
gure munduan bilduta
munduarengandik ihesi.