“Traidore, aitortu gabeko eta martiri”. Nor salatzen duzue?

Disko hau modu bat da Contrafacto lana egin genuenetik hona arte inguruko hainbat pertsonengandik bizi izan dugun desilusio eta une gogorren kontra barruan daramaguna botatzeko. Abesti bakoitza pertsonaia bat, istorio bat, egoera bat da. Hala ere, horrek guztiak taldea gehiago batu eta egiten dugun horretan are eta gehiago sinisten lagundu digu. Bizitzan eta batez ere musikaren alorrean apaltasuna falta da eta ego gehiegi dago. Eta ezin ahaztu 70eko hamarkadako Traidor, Inconfeso y Martir taldea gutako senide batzuek sortu zutela.

Disko hau erritmo hutsa da… Erlojua ez da inoiz gelditu behar?

Arrazoia duzu, erlojua eta erritmoa ez dira inoiz gelditu behar. Erritmoak obsesionatuta izan gaitu aspaldian eta perkusioa jotzen duen Gorka Gonzalez taldekide berriari esker askoz gehiago landu ditugu lan honetan. Izan ere, musikaren inguruan gehien erakartzen gaituzten hitzak erritmoa eta intentsitatea dira.

Zuen musika eskaintza eta zaleen harrera kontuan hartuta, ez zarete apur bat martzianoak sentitzen?

Garrantzitsuena norbera gustura egotea eta egiten duenarekin identifikatuta sentitzea da. Gure musika ulertzeko eta espresatzeko beharrari fidelak izatea lortu dugu eta horrekin jada ase gara. Eta nahiz eta beti pozgarria den, jendearen onarpena bigarren maila batean dago guretzat.

Jazzaren askatasunak erakartzen zaituzte?

Bai, gutako batzuk jazz musikaren jarraitzaileak ere bagara, baina kontzeptuak erakartzen gaitu gehien: abesti askeak, instrumentu bakoitzarentzat espazioa eta sentsazioei arreta jartzea.

Zer gehitu dio Karlos Osinagak lan honi?

Berari esker, soinuarekin oso identifikatuta gaude. Erabat ulertu gaitu eta gauzak ikusteko eta interpretatzeko antzekotasun handiak ditugu. Gainera, esperimentatzeko prest dago beti.