Gurutze/Fatimetu arrebak bota berri du latza: «Dagoeneko soberan ditut elkartasun karabana guztiak» esan du, eta inguruko zenbaitek haserre hartu omen du esandakoa. Baina zuzen dabil Fatimetu/Gurutze. Sahararekiko elkartasunak eskatu ohi du 30 urtez Tindufeko kanpamenduak sostengatzea, baliabide materialekin eta bihotz laguntasunez. Baina une honetan, zeregin nagusia ez da karitatezko karabanak bidaltzea Tindufera. Sahararrekiko elkartasunak eskatzen du, gaur eta hemen, bat egitea Sahara okupatuan borrokan ari direnekin.

Tinduf (Aljeria)
30 urte inguru daramate sahararrek basamortuan. Bizirauteko modu bakarra izan zuten han gordetzea, herri sentimenduaren txingarra ez zedin itzal. Eta antolakuntza lan itzela egin dute han, ondo baliatuta kanpoko laguntza ugaria, euskaldunona punta samarrean. Baina hura geltoki dute, ez helmuga. Eta ez bakarrik basamortu gorria delako. Ezer baino lehen, hura Aljeria delako, atzerria sahararrentzat. Salem koinatuak, esaterako, ez zituen nahi bere errautsak Tindufen, atzerrian, baizik Sahara librean.

Sahara okupatua
Berriro arrebaren hitzak: «Orain ezagutu da kanpoan lurralde okupatuetako errepresioa, baina hori azken 30 urteko kontua da. Atxilotuak, kartzelatuak, desagertuak, torturatuak ez dira gauza berria. Sahararrak modu baketsuan ari dira Intifada egiten». Ez, ez da berria lurralde okupatuetako borroka, baina bai da berria haren berri iritsi izana mendebaldera. Eta, hemen ikusi denean marokoar polizia manifestariak egurtzen edo hainbat ordezkariren bisitak indarrez galarazten, berpiztu egin dira sentimenduak, eta birkokatu egin da gaia. Tindufen iraun egingo da, baina borroka irabaz daiteke bakarrik Saharako lurralde okupatuetan. Beno, han eta... Estatu Batuetan.

Washington
Zer eta geopolitika izan dezake lagun RASDk askatasunera bidean. Hitz laburretan, Dorre Bikietako atentatuaren eraginez, Amerikako Estatu Batuei (AEB) komeni zaie -terrorismoari aurre egiteko- Magreb batu eta laguna. Eta honetarako, Saharako egoera da oztopo nagusia, Maroko eta Aljeriaren artean. AEBak Marokoren lagun dira negozioetan, baina urte betean bikoiztu egin dituzte inportazioak Aljeriatik. Eta petrolio bila dabiltza Saharako itsasertzean. Gauzak horrela, komeni zaie gatazka bideratzea. Oraingoz, Etxe Zuriak ez du harreman formalik Fronte Polisariorekin, baina, era berean, ez dio aitortzen Marokori inongo soberaniarik Saharan. Eta borroka gogorrean dabiltza AEBetako Kongresuan, Marokoren aldeko lobbya eta sahararren ordezkariak. Hauen artean ezagun egin da Mouloud Said, lortzen ari delako Sahararen aldeko atxikimenduak berdin demokraten edo errepublikarren artean. Bere kontra, Maroko ari omen da sekulako dirutza gastatzen, iritzia moldarazten duten enpresetan. Baina, estatubatuarrei -nonbait- David gustatzen hasi zaie gehiago, Goliat baino.

New York
Nazio Batuetan (NB) dago beste borroka zelaia. Baker Saharatik erretiratu eta gero, emaitzarik lortzen ez zuelako, bere lankide bat, John Bolton, izan daiteke AEBetako enbaxadore NBen aurrean. Eta, ze gauza, askorentzat deabruaren hurrengo den gizon hau, oso lagungarri izan daiteke Saharako egoera bideratzeko, nola izan zen askoz lagungarriago Aznarren tinkotasuna gai honetan, Zapateroren egungo epelkeria baino. Ez da ahaztu behar, NBak direla Sahararen kasuan nazioarteko legalitatearen zaindariak, eta hauen proposamen guztietan erreferenduma dela konponbidearen giltzarri.

Aaiun
Gorabehera askoren bueltan, oraingo zikloan haizea alde dute sahararrek. Alde, baina ez debalde. Asko eta ondo egin beharko dute borrokan, egoera bideratuko bada. Eta hor behar gaituzte lagunak, sostengu, kide eta bozgorailu. Besteak beste, Salemen errautsak ere itzul daitezen noizbait Sahara librera.