Soka dantza da ikuskizunaren oinarria eta zentzua. Euskal Herrian eta Europa osoan gehien erabiltzen den dantza edo elementua da, eta, aldi berean, zaharrena ere bai. Claude Iruretagoyena berak dionez, "soka dantzetan beti eskema bera jarraitzen da, mugimendu eta erritual berdinak; beraz, egitura berbereko dantza ezberdin ugari dago, eta ikuskizun bati osotasuna emateko oso egokia zen soka-dantza erabiltzea".
Soka-dantzaren aldaera ugari ikus daiteke ikuskizunean. Sei ataletan dago banatuta saioa, eta bertan dantza tradizionala, sorpresa batzuk, ukitu garaikideak eta eszenaren aurkezpen ederrak nahasten dira. Ikuskizunaren lehenengo atala Lekeitioko soka-dantzan dago oinarrituta, eta bigarrenak, berriz, zentzu erabat ezberdina dauka. Iruretagoyena XVI. mendeko irudi batean oinarritu zen atal hau sortzeko. Argazki batean bost gazte biluzik, zintzarri batzuk soinean dituztela ageri dira eta Maritzuliko gazteak irudi hori taularatu nahian, biluzik antzera agertu ziren Bizkaiako dantzen zenbait urrats eta soka-dantzen moduko mugimenduak trukatuz.
Lehenengo bi atal hauetan nabari da ikuskizunak amaiera bitartean emango duena: oinarri tradizionalak, ukitu berritzaileekin eta sorpresa txiki batzuekin. Horrela izan zen gero ere. Festa giroa isladatzen zuen atal bat, Zuberoako maskaradaren laburpen berritzaile bat, Nafarroa Behereko ihauteria, dantza garaikide hutseko beste saio txiki bat... Ondo zaindutako estilo nahasketa izan zen. Eszenatokiko mugimenduak ugariak, zaindutakoak eta ondo osatutakoak ziren. Hain zuzen ere, hori da Iruretagoyenaren ezaugarririk nagusienetako bat, eszenako aurkezpena.
Ikuskizuneko protagonista nagusia dantza eta dantzariak ziren arren, aipagarria da musikariek eginiko lana. Sokazko instrumentuek goxotasuna ematen zioten xirula, txistu eta atabal doinuei, eta bikain egokitu ziren musikari eta dantzarien jardunera. Jantziek ere ez zuten garrantzia gutxiagorik izan. 200 jantzi baino gehiago taularatu ziren, gehienak lehenengo aldiz jantzi zituzten dantzariek, eta ikusgarria zen hauek saioari eman zioten kolore eta elegantzia. Jostun lanak Claude Iruretagoyenak berak egin zituen.
Ikuskizun moduan, "Ingura Mingura" ona dela esan daiteke, nahiz eta dantzarien gaztetasuna batzuetan igarri egiten den, eta, agian, pixka bat luzeegia ere gertatzen den. Garrantzitsuena baina, "Ingura Mingura"k bide berri baten bila egiten duen saiakera da. Dantza tradizionala ikuskizun handi baten moduan aurkezteko egokitu dute, eta horrez gain ukitu garaikide batzuekin jantzi dute. Ez da sekulako berrikuntza, baina nabari da zerbaiten hasiera dela. Iruretagoyenak berak aipatu du, zentzu garaikideagoa duen ikuskizuna egitea buruan duela jada.
Zuzendariak berak apustu bat lez ikusi du "Ingura Mingura"ren sorrera, baina Euskal Herrian lan dezente egin beharra dagoela uste du: "Berrikuntzekin hasi baino lehen dantza tradizionalean ikasteko asko dago. Bestalde, egun bide honetatik jarraitzeko dantzari prestatu gutxi dago, interesa bai baina prestakuntza gehiegi ez dagoenez guk egin dugun moduan dantzariak hartu eta prestatu egin behar dira".
Estreinaldiaren ostean, Claude Iruretagoyenak ikuskizuna ahalik eta gehien zabaldu asmo du. Iparraldean, Hegoaldean eta Euskal Herritik kanpora ere ateratzeko moduko ikuskizuna dela uste du, eta ahaleginak horretan jarriko ditu