Herritarrok kalera irten gara behin eta berriro Palestinarekin elkartasuna adierazteko. Herriaren nahia argi utzi dugu. Hala ere, instituzioek gor eta tinko jarraitzen dute sionismoari arnasa ematen. Palestinar herriak sufritzen duen genozidioaren inguruko berriak (zaharregiak diren berriak), etsipenaz eta inpotentziaz beteta entzuten ditugu.

Hitzaldi, manifa eta ekintza guztietan galdera bera botatzen da: “herritarrok zer egin dezakegu?”. Galdera honek daukan izaera bihozberak gure ikuspegi humanitarioa azalarazten du baina aldi berean daukagun erantzukizuna ere ezkutatzen du. Ez gara kontziente (izan nahi?) zer punturaino egoeraren erantzule garen. Agian ez dugu ikusi nahi.

Herritarron eta instituzioen arteko urruntasun honek agerian jartzen ditu gure sistemaren akatsak (tranpak) eta gure erosotasuna (gure zuritasuna, gure pribilegioak, gure iparraldetasun globala) kolokan jartzen du. Honek ezinegon itzela sortarazten digu. Eta ezinegonaren oinarrian hurrengo galdera dago: “Benetan prest gaude erosotasun horrekin apurtzeko eta erantzukizuna gure gain hartzeko?”. Izan ere, ikuspuntu dekolonialaz eta antiarrazistaz jokatzen badugu, non kokatu beharko genuke geure burua?

Ayurveda filosofiak gizakiok bi begi edukitzearen arrazoia horrela azaltzen du: gizakiok begi bi ditugu, begi batekin kanpora begiratzeko eta beste begiarekin barrura. Begi bi ditugu aldi berean kanpora eta barrura begiratu ahal izateko. Zer da orduan barruan daukaguna?

Sistema global honek iparraldean kokatu gaitu. Zapaldua eta bizirauten duen herria garela harrotasunez (ez da gutxiagorako ere) gainean daramagun moduan, kontziente izan behar gara ere gure identitateak ertz asko dituela eta mundu globalean gaur egun pribilegioak ditugula. Hau onartzeak beste testuinguruetan bizi ditugun zapalkuntzak ez ditu ezabatzen. Kontzeptuak, egoerak edo identitateak konplexuak dira eta ez dira pentsamolde bitar sinpleen bidez azaltzen.

Honetaz jabetzea ezintasun horrekin amaitzeko lehen pausoa izan daiteke. Berkokatze honek ez gaitu bakarrik erantzule bihurtzen, aldaketarako eragile posible ere bihurtzen gaituelako. Instituzioak (udaletxeak, Foru Aldundiak, Eusko Jaurlaritza) herriaren ordezkari diren neurrian, beraien ateak jo (lurrera bota arte, beharrezkoa izatekotan) beharko ditugu, eta euskal jarrera eta joerak aldatzea exijitu, gaur egun daukagun konplizitatea apurtzeko.

Izan ere gaur egun hainbat euskal erakundek palestinar herriak sufritzen duen genozidioaren erantzule zuzenak dira. Esanguratsuenetariko bat C.A.F. (Beasain) enpresa da (enpresaren % 3a Eusko Jaurlaritzari dagokio). 2019tik Jerusalemeko tranbia kudeatu eta “hedatze lanak” egiten dituena. Ekialdeko Jerusalemen dauden legez kanpoko asentamentuetara tranbia helduaraziz, gune okupatua eta mendebaldeko Jerusalem lotuz, kolonoei euren betebeharra (okupazioa eta genozidioa) errazten die. Okupazioaren eta genozidioaren partaide (eta onuragarri) den arren, aurten bere presidenteak, Andres Arizkorretak, Gizpuzkoako (palestinar odolez zikindutako) Urrezko Domina jasoko du Foru Aldundiaren eskutik.

Badakigu ere euskal enpresa askok armagintzan diharduela (Eusko Jaurlaritzaren diru-laguntzekin):

Miñanoko Aernnovak, Barakaldoko ITPk, Andoaingo Sapak edota Getxoko Sener-ek, hain zuzen ere.

Ez ote da hau ondoeza sortarazten diguna? Izan ere:

Gure izenean herri baten txikizioa gertatzen ari da.

Gure izenean genozidio bat gertatzen ari da.

Gure izenean, Eusko Jaurlaritzaren konplizitateari esker, euskal foru aldundien laguntzari esker eta euskal enpresen bultzadari esker genozidio bat gertatzen ari da.

Gure izenean euskal konplizitatearekin, euskal laguntzarekin eta euskal bultzadarekin genozidio bat gertatzen ari da.

Beraz, boikota bai, pribilegioak erre eta erantzukizuna gure gain hartu ere bai.

Gora Palestina askea, ibaitik itsasora.