Handik hona komunitatearen itsaso handian egin dut igeri; batzuetan itomen sentsazio bizi-bizia izan da, eskerrak ondorengo barealdiei... Gaurkoan bukaera eman nahiko nioke bildumari, baina ziur naiz, atzera ere, korronteak eramango nauela.

Hona heldu baino lehen, ez dakit zehazki noiz eta non, bururatu zitzaidan, agian, idatzi sorta hau izan dela lehenengoan idaztera ausartu ez nintzen hartara heltzeko itsasaldia. Gerturatze xume bat baino ez, komunitatearen muinean lurreratzeko.

Definizio holistiko hartan basoaren funtzionamendua ikusten nuen nik: hainbat espeziek osatzen duten ekosisteman, bakoitzaren ekarpenak eragin zuzena du kideengan eta komunitatean bere osotasunean. Halaxe, nahikoa da liken mota jakin batean aldaketa bat gertatzea edo komunitatetik desagertzea, kateamendua martxan jartzeko eta ekosistema bestelakotzeko.

Urteak dira mugimendu sozialetan nabilela eta era guztietako ekosistemak ikusi eta bizi izan ditut. Bertan egokitu diren bizipenetan denetarik dago, garratza eta gozoa, eta biek ala biek eman diote komunitate horri etorkizunerako leihoa.

Zirt edo zart egiteko une jakin batean, lasaigarria bezain aberasgarria da pentsatzea, ikuspegi ezberdina izan arren, bestea ere komunitate horren hobe beharrez ari dela. Beste abiapuntu batetik, beste ñabardura batzuekin, baina betiere uste duen hori onena delakoan.

Distantzia laburrean, izpiritu komunitarioa mantentzea, hainbatetan erraza izan ez arren, egingarria dela esango nuke, ezberdinarengan ere konfiantza izatean datza. Ez da kontu bera gertatzen, ordea, komunitatearen esparrua zabaltzen denean, inoiz aurrez aurre izan ez duzun horrekiko konfiantza izatea. Besteak beste, maiz komunitate sare horretan zuretzat ikusezinak diren hariak eta jostunak daudelako, eta diseinu osoaren berri ez duzulako.

Eta komunitatearen azken diseinu horren argazkirik gabe, zer zentzu du zure jostun lanak? Beharbada, puntadak, nahi gabe, toki okerrean ematen ari zara, eta konturatu orduko, komunitateak ez du burua nondik atera, hori ere ongi baino hobeto josi duzulako.

Tamalez, egoera ez da komunitate zabal horretan bakarrik ematen. Okerrena da arnastea bezain natural hartzen ditugula informazioaren kudeaketa lausoa eta dakartzan ondorioak; besteak beste, hori delako jasotako erreferentzia eta eredu ia bakarra.

Nire iritziz, mugimendu sozialetan, berariaz dagokigun funtzio horretaz gain –euskara, eskubideak, feminismoa, ekologismoa...–, atentzio handia jarri beharko genuke gure barne dinamiketan. Izan ere, deskuiduan, jendartetik kritikatu eta ezabatu nahi ditugun eredu bertikal horiek, gu geu errepikatzen ari gara.

Gure obligazioa da izango den jendarte berdinzaleagoaren haziak ereitea. Eraldaketa sakonerako mintegiak behar ditugu komunitate txiki zein zabaletan, bizi gaituen eta bizi dugun krisi anitzari alternatibak sortzeko eta lantzen jarraitzeko. Harremanak beste ardatz batzuetatik eraikitzeak dakarren lan pertsonal guztiarekin.

Uste dut eguneroko praktiketatik sortu behar dugula basoa, plantazioko kriptomeriak edo eukaliptoak izan nahi ez badugu. Basoa izateak dakarren guztiarekin: inoren bizkar utzi gabe, nork bere lana egitea komunitatearen hobe beharrez, jakinda basoaren ongizatean datzala norberarena eta, ahaztu gabe, nekatuta gaudenean, komunitatean atseden hartzeko modua izango dugula.
Udaberria bertan dela aprobetxatuta, arrasean moztuko ez gaituztelakoan, jarrai dezagun baso anitza eta bizigarria osatzen, elkarrekin.