Horrek guztiak zerikusia du kapitalak mahai gainean jartzen dituen fronte erasokor eta defentsiboekin, denok sartuta gauden klase borroka saihestezinean, kontziente izan edo ez. Hala, alde ditu komunikabide gehienak bere sistemaren abangoardia gisa, eta horiek, estatu kapitalistaren botereekin, alderdiekin, sindikatuekin, elizarekin, sistema betetzen duten askotariko ikasketa-zentroekin, organismoekin eta intelektualekin batera, eutsi egiten digute, filosofia burgesaren arrazoinamenduen pean murgilarazten gaituzte eta posible dena eta ezinezkoa dena sinestarazten digute. Norbaitek, modu oso kontzientean, behekoen aurka edo euren lan indarra saltzen dutenen aurka bideratzen baldin badu bere jarduera-ildo zorrotza, berriro diogu, kontzientziarekin edo kontzientziarik gabe, kapitala da eta bere klasea, klase burgesa, hain justu ere.

• Kolonbia: Oligarkek eta euren jabe inperialistek militante politikoak eta gerrillari ohiak garbitzen dituzten bitartean, komunaren indarrek-FARC, (armak eta ideologia entregatu eta oligarkia hiltzailearen aurrean errenditu ziren FARC-EPen zati bat) boto publikoak egiten dituzte haien entrega/traizioa hain agerikoa izan ez dadin. Ez da kasualitatea hemen Euskal Nazio Askapenerako Mugimendua desegin zutenek Timochenko eta konpainia politikoki sostengatzea, Kolonbiako sistema narkoa, ustela eta oligarka zuritzen ari baitira. Ez da kasualitatea, ezta ere, eliza katoliko kolonbiarraren zati batek ELNren esku dauden hiru gatiburen askapena eskatzea, Kolonbiako erregimenak, elizgizon santuengandik zentimetro gutxira, egiten dituen basakeriak alde batera uzten dituen bitartean.
• Uruguai: Bere garaian, Tupamaroek indarkeriaren monopolioa kendu zioten kapitalari. Dirudienez, gaizki egon zen, eta zapalduen armak zalantzan jarri ziren, hartara, batzuek ezarritako diktadura oligarkiko militarraren errudunak izan zirela adierazi zuten. Desagertzeen, hilketen, torturen eta abarren ondoren, burgesiaren diktaduraren arauen pean jokatu zuten, hortaz, gaur egun eskuineko presidentea dute eta Uruguaiko Alderdi Komunistak ("ezkerreko" beste egitura batzuek bezala) demokraziaren alde borrokatuko duela oihukatzen du. Hau da, publikoki adierazten du bere helburua ez dela, sableen zarataren beldur, ezta metro erdi bat ere urruntzen burgesiak ezarritako mugetatik.
• Latinoamerika: Sozialismoa XXI. mendean. Funtsean, azken mende eta gehiagoko tesi erreformista bera, sozialdemokraziak, jantzi eta apaindura desberdinez, sostengatua. Ezkerreko ustezko alderdiek kapitalismoa erreformatu nahi dute atsegintasunaren irudia ematen, baina kapitalak gainbalioa ateratzen du etengabe inolako begirunerik gabe. Batzuetan, itxuraz, gobernatzen uzten badu ere, botere ekonomikoa, militarra eta beraren ugalketarako bitarteko edo tresnen multzoa jeloskor gordetzen ditu. Horrez gain, gauzak bere onetik ateratzen badira, peoi zibil bat ipintzen dute presidentetzat sare sozialen propagandaren bitartez, edo kolpe faxistarako beste eredu batzuk erakusten dituzte, kokapen geografiko, politiko eta gainerako baldintza objektibo eta subjektiboen arabera.
• Espainia: Espainiako Auzitegi Konstituzionalak (118/2019 epaia) enpresa-askatasunaren eta produkzioaren defentsaren alde egiten du, gaixoaldi-bajan dauden langileak kaleratzeko orduan. Alabaina, ez da ezer gertatzen, ezkerreko alderdi eta sindikatuek sistema kapitalak egokitutako papera bete behar dutelako.
• Euskal Herria: ETAko preso ohi erreferentzial batek zera dio: "Ez dago egiarik". Jarraian, "Egia ez dela existitzen" adierazten du. Erreakzioak bilatzen du gogoa, premiak, nekea, eskrupulurik eta etikarik eza … dauden lekuetan, eta agerikoa dirudi idealistak eta burges txikiak diren mitoak burgesiaren aginduetara daudela. Klase borroka egon badago Euskal Herrian (okupatuan eta esplotatuan) eta munduan modu lausotuan edo estalian bada ere, batzuek halaxe egotea nahi dutelako. Ukaezina dugu hori, bestela, burgesia (duen kolorea duela) eta kapitala, berriz ere, zuritzen ari gara.

Euskal Herriko berritsurik handienak (eta…, PSOE-GALek goraipatua) esandakoaren arabera, EAJ, PSOE eta EPren arteko akordioa trilero joko bat baino ez da, EH Bilduk eta EAJk sinatutako Espainiako estatutu baskongado berriaren aurreakordioa desnaturalizatu egiten baitu. PSOE eta EAJrik gabe ezin zela aurrera egin eta ezin zela ezer lortu errepikatzeaz nekatu ez den berritsu bera. Orain, euskal sozialdemokrazia kexu da burgesia eusko-espainiarrarekin, aurrez hitzartutakoa ez betetzeagatik, PSOE-GALi mesede egiten dion bitartean. Gogoan izan behar dugu, duela gutxi, Sortuko liderrek sei urteko epean ziurtatu zutela Euskal Herriaren independentzia, eta, aldi berean eta aldizka, ate barruan, justifikatu egiten dutela bere jardun politikoa, bai eta, independentziaren eta sozialismoaren helburu historikoen ukazioa ere, gaitz txikiago gisa.

 Aipatutako gertakarietatik eta, denbora eta paper falta dela kausa, zerrendatu ezin ditugun beste gertaera askotatik ateratzen ditugun ondorio telegrafikoekin amaitzen dugu.

Independentzia eta sozialismoa lortzeko ezin dugu, Euskal Herrian zehazki, borroka alde batean utzi. Ez diogu inori baimenik eskatu behar gure etorkizunari buruz erabaki ahal izateko. Autodeterminazio eskubideak bere funtzioa izan zuen, eta nazioarteko ordena burgesak onartu egin zuen, batzuetan, halabeharrez, herri armatuen borondateak metropoliak garaitu zituelako, beste batzuetan, ordea, inperialisten arrazoi ekonomiko abantailatsuak zirela medio. Zapaltzen eta esplotatzen gaituen etsaiaren eskubide logiko, etiko, juridiko, politiko eta ideologikotik ezer ez dugu eskatu behar, ezta espero ere. Etorkizunean, Euskal Herrian lan indarra saltzen dutenen etorkizuneko ongizatea (bai eta, eskuratutako botereari eusteko borrokarena eta internazionalismo iraultzailearena ere) Euskal Estatu Sozialista izango da, bestela, ongizaterik ez da izango. Euskal Nazio Askapenerako Mugimendu Sozialista eta Iraultzailea eraiki dezagun! Aurrera beti!

                                                    Jon Iurrebaso Atutxa