Donostiako Jazzaldia jada ez da Heineken Jazzaldia. Orain arte hiriko jaialdi guztietara bere babesletza zabaldu (inposatu?) duen garagardo marka berdeak, pandemiaren ondorioz izango duen ikusgarritasun txikia dela eta, alde egin du jaialdiaren izenetik. Hausnarketa egiteko modukoa, zenbat espazio eskaini izan zaion ikusita.

Zailtasunekin bada ere, aurrera egin du 56. aldiz Donostian jaialdiak, doako kontzertu gutxi batzuekin –Kursaaleko terrazetakoak– eta errepikatu duten artista nahikoarekin. Bred Mehldau piano-jotzaileak ireki du gaua, Larry Grenadier kontrabaxuan eta Jeff Balard baterian. Ez da norgehiagoka, baina zein baino zein harrigarriago dabil, solo eta akonpainamenduetan distira bilatzen. Mehldau edizio honetako kartelburua dugu, eta ez du huts egin, bere lirikotasunean solo inprobisazio bakoitzerako nota egokiak topatuz.

Baina Bill Frisell gitarra-jotzailea ikustera gatoz gu. Mundu osoan gitarraren erreferentea da estatubatuarra, eta ongi erakutsi du zergatik. Kontzertua ia etenik gabe, kanta batetik bestera salto egiten du, ideia berriak, solo berriekin uztartuz eta nora goazen jakin ezinik. Barkuan bidaiatzea bezalakoa izan da, uhinetan hegan bagina bezala.

Gitarra garbi-garbiak bere ohiko reverb teknika, harmonikoen abilezia eta melodia sinple eta gozagarriekin bete du saioa. Horri esker, une batzuetan hiru gitarra daudela dirudi, kantaren frekuentzia guztiei ekarpena eginez.

Gitarra-jole beteranoak ondo aukeratu ditu kideak. Thomas Morgan kontrabaxuan eta Rudy Royston baterian. Aurreko kontzertuko Balard-ekin txundituta geratu bagara, Roystenena flipatzekoa izan da. Alimalekoa. Zenbat soinu atera diezazkiokeen tinbal bakoitzari.

Aspalditik genbiltzan Frisell-en kontzertuaren zain eta gozatua ikaragarria izan da. Publikoak ere hala eskertu du. Jazzaldiko Trinitate plazan, bonuak oparitzeko ohituragatik edo, argazkirako soilik doan publikoa nagusitzen da askotan, eusnob mozorro eta guzti. Poza eman dit oraingoan musikari eta musikazale mordoa ikusteak, emozioa begietan, eta ez asperdura, noiz bukatuko zain.

Kontzertua intentsitatez jaisten bukatu dute, behera-behera, gitarraren sokak anpliaren soinuaren gainetik entzuten direla, dotore demonio. Biserako tartea egin dute eta Pete Seeger-en We Shall Overcome bertsio ezagunarekin amaitu du. Bere errepertorioan ohiko bihurtu du. Eta jotzen jarraituko du, “beharrezkoa izaten jarraitzen duen bitartean”.