Gaurko saioa Paloma Orlandiniren Ob scena filmarekin hasi da. Film labur argentinarrak sexuaren eta pornografiaren inguruko ikerketa abiatu du, zuzendariaren bizipenak artxiboarekin eta animazioarekin esperimentatuta. Irudi inplizitu eta esplizituek, off ahots zuzen baina konplexuek, eta bien artean sortzen den harremanak, Orlandiniren unibetsoaren berri ematen dute, eta norberak izandako esperientzekin jartzen da dantzan. 80. hamarkadan Kuban psikiatra batek idatzitako testu batzuetatik abiatuta, sexuaren errepresentazioak barnebiltzen duen kontrol sozialaren inguruan hausnartu nahi duen filma da. Soinu diseinuaren lanketa xehetasunez egina da, eta atmosfera berezia sortzea lortu du. Oso gomendagarria.

Frantzia hegoaldean giroturiko Yearlings lanak jarraitu dio atzetik. Mélanie Akoka da zuzendaria, eta nerabezarora igarotzen ari den neskato bat du protagonista. Amaren presentzia nahiko urruna du nerabeak, eta ondoko harresia konpontzera etorri den gaztearekin harremana egiten du, baita bere zaldiarekin ere. Filmak desira-pultsuak, erakarpenak eta miresmenak ditu ardatz, baita lehen desengainua ere. Irudi ederrez eginiko filma da, elkarrizketa labur baina zehatzez eraikia. Barne munduaren isiltasunak presentzia handia du filmean, eta, akzio gutxirekin, ondo eramana da.

Elias Kerejeta Zine Eskolako Podul de piatrâ izan da programa honetako azkena. Artur-Pol Camprubí zuzendariak gidatua da, eta bera da, era berean, argazki zuzendaritzaren egilea. Aragoiko Zerrendan bizi den Angelica emakume errumaniarra du protagonista, baita honek bizi duen presentziaren berezitasuna: ez hemen eta ez han presente egotearen baldintza. Moxal baten jaiotzak irekitzen du filma, eta elkarrekiko harremanean joaten dira Angelicaren eta herriaren artekoak, eta zaldiaren presentzia. 16 milimetrotan errodaturiko filmak zuzendariaren erabaki sendoak erakusten ditu, argiaren eta mugimenduaren arteko koreografia oso fin landuta.

Zinemira sailean eskainitako Aitor Merinoren filma izan da gaurko azkena. Asier ETA Biok filmaren zuzendari ere badenak, familiako bidaia batean hasitako Fantasia lana aurkeztu du, era berean familia artxibo gisa ere eraikitzen dena. Lau urteetan zehar ondutako lana familiaren intimotasunean filmatu du Merinok, eta barnetik erakusten ditu etxekideen arteko talka eta pozak, batez ere gurasoengan jarrita fokua. Filmaren erregistro mota freskoa da, domestikoa, eta oso etxekoa. Gurasoak lasai ageri dira semearen aurrean, gertutasunak ematen duen konfiantzan. Zuzendaria kameraren atzean egoteak, era berean, senide arteko errolak aldatzen ditu, eta bere eszenatoki bihurtzen da familiaren etxea. Gauzarik pertsonalenak erregistratzeak, ordea, badu arrisku bat erakutsi daitekeenaren zilegitasunari dagokiona. Tarteka, ikusleak badu sentipena bat, ikusten ari dena besteen kontutan gehiegi sartzea ez ote den, eta deseroso sentiarazten du horrek. Zentzu horretan ertzak ikutzen dituen lana da, zuzendaria baina gehiago jartzen baitira ikusgai gurasoak. Merinok argitu duenez, familian eta gertukoekin garatutako proiektua izan da, Amaia arreba ere oso presente egon baita. Etorkizunean gogoratu nahi duten bidaiarekin hasten da filma, eta etorkizuneko album familiarra osatzen saiatzen da. Zer da, funtsean, zinema?