Europako Batzordearen kalkuluen arabera, abiadura handiko trenbide batek 9 milioi bidaiari behar ditu errentagarri izateko. Espainiako Estatuan, Madril-Bartzelona ibilbidean, 6 milioi lagun baino ez doaz urtean, eta beste ibilbide batzuen egoera are larriagoa da –Toledo eta Albacete artekoa bertan behera geratu zen 2011n, egunean 10 pertsona baino gutxiagok erabiltzen zuelako–. Renferen prezio politika berriak bidaiari kopurua handitzeko helburua du:  “Gaur egun trena hartu ezin duen jende askok lehen aldiz zerbitzua erabiltzea  da asmoa”, esan berri du Ana Pastor Sustapen ministroak. Espainiako Gobernuak uste du herritarrek trena ez erabiltzearen arrazoi nagusietako bat orain arte txartela oso garestia izatea dela.

Txartelak trenbidearen kostuak amortizatu behar ditu. AHT sarea eraikitzen 40.000 milioi euro gastatu ditu oraingoz Estatuak, eta datozen urteetan 2.000 kilometro gehiago eraikitzea aurreikusten dute. Bestalde, sarea mantentzeko 300 milioi euro behar dira urtean.  Datu horiek eskuan, gutxi dira uste dutenak prezio sistema berria sostengagarria izango denik, besteak beste Espainiako AHT sareari arazo estruktural gehiago ere aitortu izan zaizkiolako, sistema erradial artifiziala izatea kasu.

Espanya, capital París liburuaren egile Germà Bel katedradunarena arabera jatorrizko arazoa Aznarrek 2000. urtean hasitako politikan datza, probintzietako hiriburu guztiak Madrilekin batzeko erabakia hartu zuen orduko Gobernuak, Espainian hiru mendetik hona azpiegituren arloan nagusitu den “eraikuntza nazionalaren” ikuspegiari jarraiki.