Din que o SVDC xurdiu “en plena crise capitalista”. Cando era adolescente, despois da crise do petróleo, o capitalismo “estaba nunha crise de vida ou morte”; na década de 1990, a reconversión e o desemprego estaban a piques de morrer por igual. Máis tarde habería que afundirse pola explosión das burbullas e, finalmente, coa crise financeira de 2008. Pero cada vez se reinventa e salgue cada vez máis forte. Beñat
Aldalur: Si o capitalismo ten mecanismos de autorregulación infinita, isto significa que se trata dun sistema reformable, polo que a perspectiva revolucionaria perde peso nel. É o que se repite constantemente dentro do marxismo: até que punto está a esgotarse o capitalismo? Até que punto pódese dirixir? A historia do capitalismo é unha historia de profundización na crise, por iso na década de 1970 falaríase moito de desindustrialización, e agora o tema segue tendo actualidade.

Desde o punto de vista occidental, nós falamos da perda de centralidade do traballo. Iso non quere dicir que de capitalismo imos automaticamente ao socialismo, pero o capitalismo pon condicións para outro modelo de sociedade. Por tanto, as crises están aí e o capitalismo tamén ten mecanismos para palialas para atrasar a crise capitalista, como os endebedamentos masivos, o financiamento, as guerras, as desvalorizacións salariais...

Peio Ormazabal: Cando falamos de crise non estamos a falar do colapso inmediato do capitalismo, senón dun sistema que reproduce constantemente contradicións. A austeridade e a ofensiva contra o salario son algúns dos mecanismos máis espectaculares que utiliza na actualidade nas formas de autofortalecimiento. Tamén vemos que o contexto bélico e a tendencia do Estado autoritario han aumentado; nun momento no que o capital ten problemas, as potencias imperialistas compiten entre si para obter beneficios.

Até agora o GKS destacou no Movemento Socialista. É o Consello Socialista o camiño cara a outros ámbitos e idades da sociedade?
P. Ou. Nestes anos creamos organizacións para dar resposta a ámbitos concretos, como o GKS para mozos, o xénero Itaia, ou Erraki e outros. O Consello Socialista recolle a portavoz e a visión estratéxica de todo o Movemento Socialista. O seu obxectivo é facer propostas ante problemas que até agora non respondemos e pór en marcha ferramentas axeitadas aos obxectivos que nos expomos.

Agora vostedes constituíron o Consello Socialista, pero logo viría o momento do Partido Comunista na súa visión. Cal é a función do Consello nesta fase?
B. A. O Consello Socialista que presentamos é para nós un aspecto actual. En calquera caso, na linguaxe estratéxica que utilizamos tamén está o Partido Comunista, pero para a súa construción hai que cumprir unha serie de prerrequisitos que neste momento non estamos nesa situación. Estas condicións son: unha, que o Partido Comunista sexa hexemónico na clase obreira; e dous, que para competir en hexemonía co capitalismo, ese partido debe ser internacional. O Consello Socialista ten que pór as condicións para crear esta situación.

Nestes momentos, por unha banda, está a darse un empobrecimiento na clase traballadora e, por outro, están a perderse dereitos políticos. Neste contexto, a súa misión é proporcionar ferramentas para organizar a clase traballadora e converterse nunha perspectiva hexemónica do comunismo. Si cumpre estas funcións converterémonos en Partido Comunista si todo iso ten unha visión internacional.

Como se estrutura o SGC? Quen é militante? Existen cotas? Como organizan o poder? B.
A. O principio xeral é un proxecto baseado na militancia, máis aló da tradicional profesionalidade e institucionalización dos partidos políticos. Con todo, hai diferentes niveis de militancia e facemos o seu oco a calquera persoa que queira achegar ao proxecto. Primeiro creamos os consellos comarcais socialistas, e cando habemos visto que temos bastante forza, o consello de Euskal Herria. Estrutúrase en sete territorios e organízase por comarcas, aínda que non todas teñen a mesma forza.
P. Ou. Tratamos de responder a problemas locais, por exemplo, creamos redes de autodefensa no mundo laboral para facer fronte a esa ofensiva contra os salarios, ou os sindicatos de vivenda para facer fronte a problemas de clase traballadora. En canto ao financiamento, nos autofinanciamos: campañas de achegas dinerarias, txosnas, achegas voluntarias, axudas de bonos, sorteos… Pero o diñeiro non é imprescindible para a militancia e entendemos que destinar parte do seu tempo ao proxecto é suficiente para ser militantes deste proxecto.

E o poder? Como deciden? B.A.
O centralismo democrático. Por unha banda, é moi importante o principio democrático, entendida a democracia como participación política cualitativa; si queremos que se forme un movemento que responda o conxunto da sociedade, isto non pode estar en mans dunhas poucas persoas, senón que ten que participar un tecido militante amplo e cualificado. E ao mesmo tempo debe ter centralidade para responder as cousas xerais e para que todos os colectivos participen.

Sodes moi reticentes coa profesionalización dos cadros e con que eles sexan asalariados. Vostedes teñen liberados? B.A.
Para nós o principio fundamental é que a acción política non dependa do traballo asalariado, e que o motor do proceso político estea baseado no compromiso político e na xenerosidade da militancia. A nosa dinámica actual non se fai cos liberados, pero non descartamos que sexan liberados para algunha función concreta, por exemplo para a comunicación ou si necesitamos algún avogado, é dicir, para realizar funcións técnicas moi concretas.
P. Ou. Historicamente, a dinámica asalariada foi unha forma de putrefacción e asimilación de moitos movementos revolucionarios. Por tanto, nós tampouco cremos que sexamos mellores que os nosos predecesores e por iso pomos no centro a figura do militante.

Din que todas as loitas sectoriais deben estar sometidas á loita de clases e dentro da organización socialista. Isto ás veces chócalles con outros sectores como o feminismo. É posible que cada un faga o seu propio camiño sen chocar?
B. A. Chocamos con diferentes enfoques ideolóxicos, pero colaboramos con outros, aínda que seguramente non estamos de acordo en todo. No caso de Palestina colaboramos con outros, tamén no mundo do ecoloxismo, no ámbito da muller... Para responder o problema da vivenda
P. Ou. Chamamos a unha manifestación con decenas de axentes en relación coa Renda de Garantía de Ingresos... Esa idea que estamos permanentemente e chocando con toda a xente é interesada. Estamos abertos á colaboración e, si cúmprense algunhas condicións, é imprescindible. Por exemplo, na manifestación de defensa da terra celebrada hai dúas semanas en Azpeitia estivemos alí.
B. A. A socialdemocracia en xeral, e a esquerda abertzale como expresión hexemónica da mesma, considera fobia aos críticos e ás críticas como ataques. Para nós, en cambio, a crítica é fundamental si faise de forma racional. Nos últimos anos dedicamos moito tempo a consolidar a nosa base, pero agora tamén é momento de colaborar con outros axentes, e iso é o que se está vendo.

Refírome ao talco, entre outras cousas porque vostedes contrapoñen o partido da proletaría co partido da burguesía. No lado da proletariado, polo menos vostedes, e no da burguesía, hai outros sectores de esquerdas e tamén diversos ámbitos sectoriais. O choque desde esta perspectiva é case imprescindible, ou?
B. A. Os ámbitos sectoriais non os incluiría no aspecto da burguesía… En calquera caso, esta división é unha concepción da comprensión global. Basicamente dicimos que existe un ámbito no que as institucións exercen, entendidas estas como un sistema de reprodución do capitalismo, e que para combatelo hai que crear outro bloque no que nós tamén nos situamos. Hai centos de axentes e colectivos que forman parte da clase traballadora e que nos gustaría que nos acompañasen para cousas do momento ou para alianzas estratéxicas. Cando falamos do partido da burguesía
P. Ou. estamos a falar de partidos políticos que están na xestión das institucións e que participan nas medidas necesarias para a reprodución do capital. Isto non se extrapola en todo momento ao resto de axentes sindicais e sociais.

Situades a revolución socialista nunha visión máis aló dos estados actuais, por exemplo a nivel europeo. Segundo isto, co tempo habería que crear un Partido Comunista a nivel europeo, e dentro desa organización estaría o Consello Nacional do País Vasco? Cal sería a súa función?
B. A. Este proceso ten uns principios universais, pero tamén debe prestar atención a situacións particulares. Por tanto, cremos que o comunismo debe ser o desexo dunha Internacional, e cremos que nos próximos anos daranse pasos nesa dirección. Con todo, tamén hai que ter en conta as declaracións concretas de cada territorio e nación e, por exemplo, dáse unha organización propia ás nacións oprimidas do Estado español, nos Países Cataláns, en Galicia ou no País Vasco. E a medida que este proceso se vaia materializando a nivel europeo haberá que ver cal é a súa forma.

Esa é a súa visión ou a visión compartida coa recentemente creada Horitzó Socialista (Países Cataláns) e a Coordinadora Xuvenil Socialista do Estado español?
P. Ou. É unha perspectiva compartida e na configuración do Movemento Socialista está a cobrar forza en Países Cataláns, Euskal Herria e Galicia.

Están a xurdir movementos con esta concepción en Europa?
B. A. Si, pero, como é lóxico, estamos a incidir sobre todo nos territorios máis próximos. É máis fácil que uns mozos burgaleses compartan a reflexión que fixemos os mozos vascos que algúns alemáns. As relacións de fraternidad ou fraternidad cos cataláns foron fáciles, déronse tamén noutros territorios do Estado e en Portugal tamén hai quen desexan unirse a este proceso. Cremos que si traballamos ben este proceso estenderase a curto e medio prazo por toda Europa.

Entendo que o epicentro deste novo Movemento Socialista Europeo é Euskal Herria e o Estado español. B.
A. Hoxe si, e aínda que estamos en contacto con outros territorios, aínda non hai nada concreto, salvo con Portugal.
P. Ou. Estamos a traballar na unidade estratéxica e non na relación bilateral. Queremos levar este proceso cunha base sólida e iso require o seu tempo se, como dicimos nos obxectivos, creamos o primeiro brote do Partido Comunista a nivel europeo.

Outro tema moi actual é a destrución do planeta. Din que a solución só pode vir da man do proxecto socialista, pero, claro, é un tema moi urxente, se temos que esperar a revolución socialista, quizais o teñamos. Que pasos xerais pódense seguir desde hoxe?
P.Ou. Dando pasos cara a un capitalismo verde, desde as institucións está a potenciarse o que chaman transición enerxética, pero os datos de emisións de carbono son cada vez peores. Este proceso non se está facendo realmente para a protección dos ecosistemas e a natureza, senón para aumentar os beneficios dalgúns sectores empresariais. Necesitamos, por tanto, un sistema que canalice os recursos naturais de forma racional, e facelo dentro do capitalismo é imposible, porque o capitalismo ten que garantir o beneficio si ou si. Por iso denunciamos a farsa da transición enerxética.
B. A. Creo que a maior parte do ecoloxismo ten claro que desde dentro do capitalismo non se pode facer fronte á destrución da natureza. Recoñecido isto, non está claro cal debe ser a situación posterior ao capitalismo, pero cremos que iso é comunismo. Por suposto, todo isto ten moita necesidade, porque podemos entrar nunha situación que non ten retroceso, e entón tamén se pon en cuestión as condicións para construír outra sociedade. Por tanto, temos que acabar rapidamente o capitalismo, porque pola contra nos levará a unha catástrofe aínda maior.

Dentro do ecoloxismo hai un gran debate sobre si a desaceleración é unha solución. Como o ven vostedes?
B. A. Está claro que haberá que cambiar os modelos de organización social, entre eles os modelos de consumo, para que as relacións coa natureza e os recursos sexan sostibles. Neste sentido, existen diferentes visións sobre a desaceleración, uns cren que a desaceleración é algo que hai que facer rápido e outros cren que vai estar ligado a un proxecto político no que se irá adaptando a medida que se vaia creando unha nova sociedade. Nós situámonos nesa segunda perspectiva e non temos respostas concretas, pero a medida que avanza o proceso xurdirán respostas concretas.

Entre as súas tarefas pondes “o control de todos os mecanismos que se encargan da distribución e consumo do que se produce”. Que significa iso no día a día?
P. Ou. Para que unha nova organización social teña éxito, a súa forma e poder de funcionamento deben organizarse en ambos os ámbitos. É dicir, o que se produce non debe ser distribuído de forma equitativa, senón que debemos transformar o que producimos para o benestar da maioría e non para o interese privado. É dicir, como debe ser a saúde, que tipo de traballo hai que facer na educación, como debe organizarse a industria e que debe producir... En todo isto tamén debe estar presente o movemento comunista e non só na defensa das condicións laborais. En definitiva, un movemento obreiro organizado debería ter cada vez máis capacidade para exercer a súa visión na sociedade contra a burguesía e os capitalistas.
B. A. Na nosa opinión, en termos xerais, a sociedade actual ten condicións para o benestar de todas as persoas, pero para iso é necesario desterrar o poder da oligarquía internacional e adquirir un control sobre os medios ao seu alcance. Eles dan a esa organización un carácter privado, particular e egoísta, e nós quereriamos dotarlle dunha organización democrática e universal. Cremos que hoxe en día no mundo hai condicións para garantir o benestar de todas as persoas fóra do traballo asalariado, e iso faríase a través dun gran fondo de consumo. É dicir, a xente terá que seguir traballando, pero non terá dependencia obrigatoria do traballo.