Nos nosos caseríos, non hai tanto tempo, cargábase o carro para levar a herba curada, a árida, a xungla… para os gandos (en moitos casos era un sitio ou camiño moi abrupto) e utilizábase a viga de 3-4 metros de lonxitude, o extremo que se penetraba entre o carro superior e a herba curada, e unha persoa de tempada utilizaba o seu peso e forza para que o carro non se volvese.

Á hora de pronunciar, o euts-aga é como o eúscaro e creo que a nosa lingua ten unha gran necesidade.

Os hábitos tómanse desde casa e cando non hai oportunidades non se pode, pero hai menos que ter oportunidade e non facelo? Ao dicir casa, ademais do lugar de residencia, podería dicir a escola, o lugar de traballo, o pobo… “En Gabiria vivimos en eúscaro”, di un cartel que perde a cor e escribiríalle un “tamén” no centro. Creo que o eúscaro tamén sufriu un, porque o uso está en declive, tamén vivimos en eúscaro, definiríao.

Para que os esforzos por utilizar o eúscaro na cámara de deputados en Madrid, si primeiro na administración de aquí, en Vitoria, nas deputacións…, non o fan todos por costume? E engadindo o que dicía un representante coñecido: “Os euskaldunberris traballamos máis en eúscaro que os euskaldunzaharras, eles saltan ao castelán, e nós sostemos o eúscaro, quizais polo que nos custou aprender!”.

Referinme á herba curada, por suposto, que as malas herbas non poden curarse, domesticarse e gardarse no faiado, xa que non serven para alimentar adecuadamente ao gando (h). Quen non quere aprender e ver euskera, perde a cultura vasca e prioriza a das linguas que teñen forza.

Estándar, global… hai que ver que intereses hai detrás dunha cultura que nos iguala a todos, para darse conta de que Black Friday, Halloween, Aita Noel, Pére Noël… son a escusa para converter o mundo nun mercado único para o negocio, superponiendo a cultura dos intereses. Pero se non coñecemos o noso, si perdemos a nosa visión do mundo, farannos crer que somos mundanos, crendo que algo máis. Que achego ao mundo espido, mans buxán?

Hai cámaras e camarotes e convén realizar o traballo en equipo, cada un coa súa cámara cansa, desde o nome até a organización do contido, para afrontar o inverno e afrontar a primavera con forza. Bo, tamén o inverno… non nos roubaron? Ou borralo? Que o fixemos nós? Entón cambiáronnos ?

Animo, un ano de landra, un ano de neve!